کمیته گزارشگران حقوق بشر
۱۳۹۰ بهمن ۱۶, یکشنبه
آخرین خبرها از حمله نیروهای امنیتی به منزل شهروندان بهائی ساکن شیراز
کمیته گزارشگران حقوق بشر
۱۳۹۰ بهمن ۱۵, شنبه
ماکت های مقوایی « امام فاسد و جنایتکار»
ماکت های مقوایی « امام فاسد و جنایتکار» را در سایت مردمک ببینید
http://www.mardomak.org/photos/album/68580
کیهان لندن
بازداشت مهدی کنجاره، وب نگار و فعال مطبوعاتی
پارس دیلی نیوز
۱۳۹۰ بهمن ۱۴, جمعه
اتحادیه اروپا خواستار لغو حکم برای چهار فعال اینترنتی شد
وزیر امور خارجه اتحادیه اروپا طی بیانیه‌ای نسبت به وضعیت آزادی بیان و بازداشت روزنامه‌نگاران در ایران ابراز نگرانی کرد.«کاترین اشتون» در بیانیه خود به صدور حکم اعدام برای چهار فعال اینترنتی به نام‌های سعید ملک‌پور، احمدرضا هاشم‌پور، وحید اصغری و مهدی علیزاده فخرآباد اشاره کرده و گفته: «نهادهای مدنی نگرانی‌های جدی درباره شفافیت، عدالت و سرعت جریان دادگاه‌های برگزارشده برای این افراد دارند. اتحادیه اروپا موضع مشخص و جدی‌ای در قبال «پنالتی مرگ» در ایران دارد. من یک بار دیگر از ایران می‌خواهم که صدور و اجرای احکام اعدام را موقتا متوقف کند».سعید ملک‌پور فارغ التحصیل رشته مهندسی متالورژی دانشگاه صنعتی شریف در سال ۱۳۸۷ زمانی که برای ملاقات پدر بیمارش از کانادا به ایران رفته بود دستگیر شد. وی در کانادا کار برنامه‌نویسی کامپیوتر انجام مید‌اد و یکی از سایت‌هایی که از نرم‌افزارهای او استفاده کرده، یک سایت پورنوگرافی بوده است.سپاه پاسداران ارگان دستگیرکننده‌ی سعید ملک‌پور، وی را به عنوان گرداننده این سایت معرفی و برای او تقاضای اعدام کرد. حکم اعدام ملک‌پور توسط دیوان عالی کشور تایید شده است.
«حق آزادی بیان را به روزنامه‌نگاران برگردانید»
کاترین اشتون در بیانیه خود از روزنامه‌نگارانی که در هفته‌های گذشته بازداشت شده‌اند نام برده و از دولت ایران خواسته تا آنان را آزاد و حق آزادی بیان را به آنان بازگرداند. سهام‌الدین بورقانی، پرستو دوکوهکی، فرشاد قربانپور، احسان هوشمند، فاطمه خردمند، سعید مدنی، شهرام منوچهری، مرضیه رسولی، آرش صادقی و محمد سلیمانی‌نیا کسانی هستند که خانم اشتون در نامه خود خواستار آزادی آنها شده است. خانم اشتون همچنین تاکید کرده که آزادی بیان یکی از حقوق اساسی و اولیه حقوق بشر است و ایران نیز تعهد بین‌المللی برای پاسداشت این حق دارد. وی همچنین از ادامه سانسور و ایجاد محدودیت در دسترسی به اینترنت به شدت ابراز نگرانی کرده است. وزارت امور خارجه آمریکا نیز ۲۶ ژانویه، ۶ بهمن طی بیانیه‌ای مراتب عمیق نگرانی دولت امریکا از موج جدید بازداشت روزنامه‌نگاران در ایران را اعلام کرده بود. در بیانیه وزارت امور خارجه آمریکا آمده بود: «ما مراتب نگرانی عمیق خود را از بابت افزایش تلاش‌های رژیم ایران برای خاموش ساختن همه‌ی اشکال بیان آزاد و محدود کردن دسترسی شهروندان به اطلاعات پیش از برگزاری انتخابات پارلمانی ماه مارس ابراز می داریم». سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سال ۲۰۱۱ خود درباره وضعیت آزادی بیان در جهان، اعلام کرد که ایران در رتبه چهارم از پایین جدول قرار دارد و تنها سه کشور اریتره، ترکمنستان و کره شمالی وضعیت بدتری از ایران دارند. «کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران» نیز در گزارش خود از وضعیت روزنامه‌نگاران در دنیا در سال ۲۰۱۱ اعلام کرد که ایران برای دومین سال متوالی عنوان «بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران جهان» را از آن خود کرده است.
هرانا
به مناسبت دهه زجر رژیم
به راستی گذشته چراغ راه آینده است . وعده ها همه دروغ از کار در آمد . آزادی را سر بریدند . حجاب اجباری شد . هیولای ولایت فقیه از اعماق جامعه استبدادی سر در آورد . نه تنها برق و نفت و گاز و خانه مجانی نشد بلکه از سفره های مردم نان را ربودند و جنگ و زندان و مرگ آفریدند . دانشگاهها این سنگر آزادی را به گوستان تبدیل کردند .
این روزنامه ها اسناد انقلاب به خون کشیده توسط خمینی و خامنه ای و نظام منفورشان میباشد . باید از گذشته آموخته آزموده را دوباره آزمون خطاست .
نوشته ای از پدرام طنازی
کاریکاتور از ر. سلطانی
ارجاع حکم اعدام پرونده این فعال سیاسی غلامرضا خسروی به دیوان عالی کشور
به گزارش خبرنامه ملّی ایرانیان از کمیته گزارشگران حقوق بشر
نوشته ای از مسعود نوری جاوید
پدروبلاگ نویس زندانی حسین رونقی ملکی: آقای قاضی القضات! دارند پسرم را می کشند
احمد رونقی پدر حسین رونقی با تشریح وضعیت پسرش که اخیرا عمل کرده و پزشکان هم گفته اند که باید تحت درمان قرار گیرد، به “کلمه” گفت: اخیرا آقای دادستان یک نامه فرستاده بود برای آقای پیر عباسی که وضعیت پسر من وخیم است و نیاز به مرخصی دارد. خود من هم بارها در مورد مرخصی حسین به دفتر آقای پیر عباسی مراجعه کردیم که متاسفم حتی اجازه ندادند ما قاضی پسرمان را ببینیم.
گفتند پسرت را خواهیم کشت، دارند به حرف خود عمل می کنند
حسین رونقی ٢۶ ساله و اهل شهرستان ملکان می باشد که پس از حوادث انتخابات ریاست جمهوری ٨٨ بازداشت و توسط شعبه ٢۶ دادگاه انقلاب تهران به ١۵ سال حبس محکوم شد.حسین رونقی در حین بازداشت ضرب و شتم و در طول مدت بازجویی ها از سوی ماموران سپاه به شدت شکنجه شده و بر اثر ضربات متعدد به پهلو کلیه هایش آسیب دید. عدم توجه و رسیدگی درطول بیش از یکسال که دربند ٢الف سپاه نگهداری می شد سبب بروز ناراحتی جدی کلیه هایش گشت.پدر این فعال حقوق بشر با اشاره به اینکه در قانون اساسی آمده که هیچ کس حق ندارد فردی را شکنجه کند و با تحت فشار قرار دادن از او اعتراف بگیرد ابراز تاسف کرد: بازجو ها هم اسم خودشان را گذاشتند کارشناس و پسر من را هرچه دلشان خواسته شکنجه و آزار و اذیت کرده اند، آمپول های مرفین غیر مجاز به او تزریق کرده اند در حالی که می دانستند باعث می شود کلیه پسر من از بین برود. به منزل ما زنگ زده و گفته بودند ما حسین را خواهیم کشت و الان دارند به گفته هایشان عمل می کنند.
به قاضی پسرم گفتم: میز قضاوت از علی مانده؛ عدالت را رعایت کنید
احمد رونقی با اشاره به آموزه های دینی و آنچه از امیرمومنان علی (ع) به ما رسیده است، گفت: من به قاضی پسرم گفتم شما بر میز قضاوت نشسته اید. میز قضاوت از علی مانده. علی همیشه عدالت را رعایت می کرد.پدر این وبلاگ نویس منتقد که بیش از دو سال و نیم است تحت فشارهای شدید برای همکاری با ارتش سایبری سپاه قرار دارد از آخرین ملاقات خود با پسرش گفته و تشریح کرد: چند روز پیش که حسین را دیدم مطالبی گفت من واقعا متاسفم. بازجویان از یک نفر به نام وحید اصغری تحت فشار اعتراف گرفته اند. و حالا آمده اند به حسین گفته اند که شما باید مصاحبه کنی و اسم دوستانت را بگویی. حتی به پسر من گفته اند ما می دانیم که حکمت در واقع ۱۵ سال نبوده اما چون با ما همکاری نکرده و به گفته های ما عمل نکرده ای ما این حکم را صادر کرده ایم. حسین هم جواب داده که “من دوستی ندارم چه باید بگویم؟” من هم بلافاصله آمدم بیرون به دفتر آقای دادستان زنگ زدم گفتم آیا اگر چوپانی که در کوهستان گوسفند می چراند بگویند چندتا چوپان با من دوست و همکار بوده اند آیا حرف اون ملاک است که بقیه چوپان ها را هم بازداشت و شکنجه کنند و اعتراف بگیرند؟ این خلاف قانون است. اطلاعات باید طبق مدارک عمل کند. اول مدارک را بدست بیاورد. بعد از آن علیه فرد اقدام کند. کلیه های پسر من را زیر شکنجه از بین برده اند حالا دوباره بیایند بگویند مصاحبه و اعتراف کن.زلیخا موسوی مادر این فعال حقوق بشر نیز چند ماه پیش در گفتگو کلمه گفته بود “به من گفتند حق نداری به کسی بگویی که بچه هایت را دستگیر کرده ایم. بازجو به من گفت اگر اطلاع رسانی کنی دیگر آن ها را نمیبینی. گفت بچه هایت را میکشیم، خاک بر سرشان شده است. من هم جواب دادم حق نداری این حرف ها را بزنی. من نمیترسم با این تهدیدها.و این بار احمد رونقی با بیان اینکه الان که من با شما صحبت می کنم حرف های من در سایت های شما منتشر می شود دوباره سراغ حسین می روند و او را آزار می دهند که “چرا به پدرت گفتی ماجرا را و چرا پدرت مصاحبه کرد و به اطلاع مردم رساند.” ادامه داد: به پدرش نگوید پس به چه کسی بگوید؟ رییس قوه قضاییه نشسته آنجا آیا می بیند که چه اتفاق هایی دارد می افتد؟ من از رهبری آقای خامنه ای خواهش می کنم جلوی این بی قانونی ها را بگیرد و نگذارد که این همه مردم را اذیت کنند. همینطور این درخواست را از ریاست دادگستری و از ریاست قوه قضاییه دارم.
در سازمان ملل متحد گفته اند که شکنجه وجود ندارد. پسر من انسان نیست؟
جراحان، پزشکان متخصص و پزشکی قانونی بارها نسبت به وضعیت رونقی هشدار داده و خواستار درمان وی در خارج از زندان شدند. ولی مقامات دادستانی تهران عنوان می کردند که اطلاعات سپاه با اعطای مرخصی استعلاجی به ایشان مخالفت می کند.
پدر حسین رونقی با اشاره به پیگیری دادستان برای درمان پسرش افزود: من از آقای دادستان قدردانی می کنم که در مورد درمان فرزندم اقدام کرده است. اما از آنهایی که دست اندر کارند مانند وزیر اطلاعات و نیروهای امنیتی خواستارم با دقت بیشتری بررسی کنند و اجازه ندهند که بعضی از افراد سوء استفاده کنند.وی در ادامه خاطرنشان کرد: اینکه مردم را تحت فشار و شکنجه قرار دهند که پرونده سازی کنند خلاف قانون است. قانون می گوید که هیچ کسی حق ندارند تحت فشار قرار بدهند و شکنجه کنند. طبق ماده ۲۹۱ قانون به پسر من که نیاز به درمان دارد باید مرخصی بدهند. اینها می خواههند فرزند مرا بکشند. قبلا هم گفته بودند و من هم از این چند نفری که ایشان را بردند شکایت دارم.احمد رونقی همچنین با درخواست رسیدگی رییس حقوق بشر قوه قضاییه آقای لاریجانی گفت: ایشان در سازمان ملل متحد گفته اند که هیچ گونه شکنجه ای وجود ندارد. این شکنجه نیست؟ پسر من کلیه هایش از بین رفته. آیا پسر من انسان نیست؟ آیا پسر من یک فرد مسلمان نیست. چه کرده؟ جرمش چیست؟ چرا آمپولهای غیر مجاز بهش تزریق کردند؟ خودشان هم اطلاع داشتند کلیه های پسر من از بین می رود چرا هیچ اقدامی نکردند. چرا به بیمارستان نبردند؟ اینها درد جامعه ایران است که باید مورد توجه مسئولین قرار بگیرد.
با گرفتن و زدن و کشتن مردم مشکل حل نمی شود
وی تاکید کرد: با گرفتن و زدن و کشتن مردم هیچ وقت مشکل حل نمی شود. ما در زمان طاغوت انقلاب کردیم تا عدالت و قانون اجرا شود. ما انقلاب کردیم که این مسایل نباشد.پدر این فعال حقوق بشر با اشاره به اینکه ۴ سال در شورای شهر ملکان انجام وظیفه کرده است تصریح کرد: در شهرداری ملکان تخلف های زیادی انجام دادند جعل اسناد و کار های غیر قانونی. عده ای هستند که هر کار غیر قانونی که دلشان می خواهد در شهرداری انجام میدهند. پرونده هایش در تهران است. بازرس آمد روپوشی کرد و رفتند. چرا جلوی آنها را نمی گیرند؟ این همه نیرو و انرژی به جای اینکه پسر بیگناه من را که ۲ سال است بردند و نگه داشتند بگذارند روی این پرونده ها و جلوی آنها و این تخلفات را بگیرند که مردم روز به روز بد بین تر می شوند. هر روز تورم میرود بالا. یک فردی می آید در کشور در بانک مرکزی ۳۰۰۰ میلیارد تومان را بر می دارد و می رود کسی هم نیست که چیزی بگوید.
انقلاب کردیم که عدالت و قانون داشته باشیم
وی همچنین با ابراز تاسف از اینکه به پسرش گفته اند پول دریافت کرده و سر گروه است تاکید کرد: اگر چنین چیزی وجود دارد خب مدارکش را بیاورند. قرار بوده در دادگاه من و وکیلش باشیم. اما وکیلش حتی نمی تواند به حسین نزدیک شود.احمد رونقی در ادامه با اشاره به اینکه پسرش دو وکیل داشته گفت: خانم صباغیان را بازداشت کردند وآنقدر اذیتش کردند که دنبال پرونده اش هم نمی تواند برود. آقای دادخواه را هم که آن بلاها را بر سرش آوردند و۱۰ سال زندان برایش بریدند و از وکالت محرومش کردند. کسی هم از مسوولین نیست که ما برویم بگوییم دردمان این است. می گوییم عدالت خدا در کشور ما اجرا میشود، قانون الهی در کشور ما اجرا میشود و ان وقت احوالمان چنین است.وی پرسید: اگر قانون کشور ما عدالت اسلامی اجرا می شود چرا فرزند بیگناه مرا نگه داشتند و اجازه درمان هم نمی دهند؟
احمد رونقی در پایان گفت: می گویند که حسین فرار می کند می رود خارج. اگر پسر من اهل فرار کردن بود که الان دست آنها نیفتاده بود. همان اول فرار می کرد و می رفت. پسر من یک وطن دوست است. جوانی است که به درد کشور می خورد. ما باید از چنین افرادی حمایت کنیم. از چنین افرادی در کشور استفاده شود نه اینکه در زندان باشد و با دست خودشان نابودش کنند.
کلمه، زهرا صدر
اعتراض‌های ۲۵ بهمن فرا‌تر از جنبش سبز خواهد بود
نوشته: رضا ولی‌زاده ، رادیو فرانسه
۱۳۹۰ بهمن ۱۲, چهارشنبه
حبس در جمهوری اسلامی: اینجا آخر دنیاست
زندانیان سیاسی در خاطرات و نوشته‌های زندان خود همه از تاثیرگذاری روز‌ها یا سال‌های زندان بر خود سخن گفته‌اند. لابه‌لای سخنان آنان می‌توان برخی از انواع این تاثیرات را یافت.
گرفتن‌ها و دادن‌ها
داریوش اقبالی در مورد تجربهٔ زندان برای خود به عنوان هنرمند و آن چه زندان به او داد و آن چه از او گرفت می‌گوید: «در زندان اینو یاد گرفتم که کجا دارم زندگی می‌کنم…جایی که به خاطر شعر به خاطر ترانه آدمو زندانی می‌کنند. لحظه‌های خوب استودیو در زندان از من گرفته شد، یعنی الان برای این که ضبط کنم باید جلسات مختلف برم تو استودیو تا اون حس شعر در …وجودم باشه تا اینو بیان کنم ولی قبل از این که به زندان بیفتم … می‌رفتم در استودیو جلو میکروفون ظرف نیم ساعت با تصویری که برای خودم درست می‌کردم آهنگو می‌خوندم. موقعی هم که بازجو برگشت به من گفت ببین یادت نره من می‌رم…مثل عقاب بالا سرت هستم. نمی‌تونی جایی تکون بخوری… ولی گفتم شما یادتون باشه با من چکار کردین. از من یه چیزی گرفتین که اون تصویرو گرفتین ولی یاد دادین در کدام سرزمین دارم زندگی می‌کنم.» (برنامهٔ «به عبارت دیگر» بی‌بی‌سی فارسی، دسامبر ۲۰۱۱)
بسیاری از زندانیان سیاسی و عقیدتی حتی آنها که به خارج مهاجرت کرده‌اند تا سال‌ها وجود آن عقاب را احساس می‌کنند و این احساس آنها را از بیان راحت و بی‌دغدغهٔ باور‌ها و دغدغه‌های‌شان باز می‌دارد. یکی از علل عدم بیان خاطرات زندان توسط برخی از زندانیان سیاسی و عقیدتی همراه داشتن احساس آن عقاب بالای سر یا چیزی شبیه به آن است که در دوره‌ای نشان داده کاملا واقعی است و هر لحظه ممکن است به شکار طعمهٔ خود بپردازد.
تداوم درد
زندانیان سیاسی و عقیدتی که پایشان به زندان ولی فقیه باز شده باشد تا سال‌ها هنگامی که به شکنجه‌های زندان فکر کنند همان رنج‌ها برای آنها بازآفرینی میشود. کیانوری در نامهٔ خود به خامنه‌ای در مورد همسرش مریم فیروز می‌گوید: «همسرم مریم را آن قدر شلاق زدند که هنوز پس از ۷ سال، شب هنگام خوابیدن کف پا‌هایش درد میکند.» زندانی سیاسی دیگر، شیوا محبوبی، می‌گوید: «طوری که می‌زدند وقتی همین حالا که چشمامو می‌بندم دقیقا دردش رو روی انگشتای پام حس می‌کنم. وسط کف پام می‌زدند انگار که یک جریان برق از توی بدن آدم رد می‌شد.» (سایت یوتیوب)
فراموشی
سال‌های زندان برای زندانیان سیاسی و عقیدتی آن قدر رنج‌آورند که بسیاری از زندانیان پس از خلاصی و حتی قرار گرفتن در محیط امن و بدون امکان بازگشت دوباره به زندان یا سر و کار یافتن با زندانبانان یا بازجویان قبلی سال‌ها نمی‌خواهند در باب آن سخن بگویند. فعالان حقوق بشر همیشه در پی افکندن نوری بر تاریکی‌های درون زندان‌هایند و مشتاقند زندانیان سیاسی و عقیدتی از تجربه‌های خود در زندان سخن بگویند. این خواسته در بسیاری از موارد با سد نیاز به فراموشی تحقیر‌ها، شدائد، رنج‌ها و ناملایمات زندان برای زندانی و هم‌بند‌هایش مواجه میشود. اندک‌اند زندانیانی مانند ایرج مصداقی (مثلا در نامه به محمد نوری‌زاد) که در نوشته‌هایشان با جزئیات بیشتری به موارد نقض ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان اشاره کرده باشند.
یادمان میرود
بخشی از نیاز به فراموشی بازمی‌گردد به خشونت و تحقیر عیان و گسترده‌ای که افراد در دوره‌هایی کوتاه علیه خود و دیگر زندانیان تجربه می‌کنند و بخشی دیگر به تجربهٔ بازجویی‌ها و اعترافات که در آنها زندانی را مجبور می‌کنند علیه خود عمل کند. این فراموشی ممکن است به کوچک‌ترین بخش‌های حافظه نیز تسری پیدا کند، مثل این که ساده‌ترین و دم دستی‌ترین نام‌ها و شماره تلفن‌ها نیز فراموش شوند: «اوایل فکر می‌کردم دچار مشکل خاصی شده‌ام، اما به نظر می‌رسد بقیه هم دچار این معضل شده‌اند. گاهی اسامی یادمان میرود، واژه‌هایی که قبلا و هر روز استفاده می‌کردیم، حالا به زحمت از زبان خارج میشود. بعضی وقت‌ها برای پیدا کردن یک کلمه و اصطلاح هرچه فکر می‌کنیم، کمتر موفق می‌شویم. بعد به یک باره بی‌هیچ دلیلی آن اسم یا هرچه که بوده، یادت می‌آید، اما معمولا این اتفاق خیلی دیر می‌افتد، یعنی زمانی که دیگر نیازی به آن نداری. همین چند روز پیش شماره تلفن برادرم را فراموش کردم. حتی به خاطر نمی‌آوردم که آن را کجا نوشته‌ام.» (نامه بهمن احمدی امویی از زندان به همسرش، گویا، ۱۰ بهمن ۱۳۹۰)
علیه خود عمل کردن و دوگانگی‌های ناشی از آن و برهم ریختن فضای احساسی و ذهنی زندانی سال‌ها احساسات و خرد وی را به چالش می‌گیرد. او از یک سو بدین کار مجبور بوده و برای حرف‌ها یا اقداماتش توجیهاتی دارد و از سوی دیگر خود را ممکن است برای ورود به آن فرایند ملامت کند.
کابوس
زندانبانان و بازجویان برای ترساندن زندانی ممکن است وی را در قبر بگذارند یا زمان اعدام احتمالی‌اش را به وی بگویند یا وی را به اعدام تهدید کنند یا صحنهٔ اعدام را برای او به اجرا در بیاورند بدون آن که وی را بکشند. همچنین زندانی سیاسی ممکن است با خطر اعدام هم‌بندان خود یا دیگر زندانیان سیاسی روبه‌رو شود. اینها همه می‌توانند موجب کابوس دیدن زندانی حتی تا سال‌ها پس از آزادی در خواب و بیداری شوند.این کابوس‌ها از زندان آغاز می‌شوند: «خیلی شب‌ها خواب‌های بد و ترسناک می‌بینم. دیگران هم همین طورند. بیشتر خواب‌ها حول و حوش جنگ، درگیری، و اعدام است. از همه بد‌تر این است که اغلب خواب‌های‌مان تکراری است. تعدادی از زندانی‌ها می‌گویند مدت‌هاست که خواب‌های‌شان را به یاد نمی‌آورند و برخی دیگر هم ترجیح میدهند درباره‌اش با کسی حرف نزنند. عده‌ای اگر خوابی می‌بینند، خوابی است که همه رویداد‌هایش در محیط زندان می‌گذرد، حتی دوستان و آشنایان خود را نیز در محیط زندان می‌بینند.» (نامه بهمن احمدی امویی از زندان به همسرش، گویا، ۱۰ بهمن ۱۳۹۰)
اما کابوس‌ها به زندان محدود نمی‌مانند و ممکن است تا آخر عمر دست از سر زندانی برندارند.
امید دست‌نیافتنی
دستگاه امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی به گونه‌ای تعبیه شده و عمل میکند که زندانی را تا روز اعدام یا آزادی در حالت تعلیق نگاه می‌دارد، به گونه‌ای که وی در نهایت به این نتیجه برسد که سلولش آخر دنیاست: «با وجود گذشت چندین سال از آزادی‌ام اما هر بار با شنیدن نام» دیزل‌آباد «این جمله دوباره در ذهنم خطور میکند که «اینجا ایستگاه آخر دنیاست». دو سال حبس در این زندان، مفهوم «ایستگاه آخر دنیا» را برایم روشن کرد.» (خاطرات کریم رحمانی از زندان کرمانشاه، سایت خبرنامهٔ ملی ایرانیان)
در زندان‌های جمهوری اسلامی، زندانی سیاسی و عقیدتی نمی‌داند اتهامش، محکومیتش و سرنوشتش چیست. هر لحظه ممکن است اتهامی تازه برایش بتراشند و او را چند سال بیشتر نگاه دارند (مثل ابوالفضل قدیانی یا عمادالدین باقی). هر لحظه ممکن است اعدامش کنند (مثل هزاران اعدامی سال ۶۷ که همه به زندان محکوم شده بودند) یا هر لحظه ممکن است او را از همهٔ حقوق زندانیان محروم کنند. تنها امیدی در دوردست وجود دارد که رژیم از هم بپاشد که زمانش روشن نیست و در شرایط زندان دست‌نیافتنی می‌نماید. در چنین شرایطی زندان برای هر زندانی سیاسی و عقیدتی آخر دنیاست.
نوشته مجید محمدی (جامعه‌شناس) / رادیو فردا
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
رژیم جمهوری اسلامی: یک حکومت فاسد و بحران‌زده در آستانه فروپاشی
آشفتگی داخلی و بحران مشروعیت رژیم جمهوری اسلامی: سقوط قریب‌الوقوع رژیم ننگین جمهوری اسلامی به کجراهه‌ای کشیده شده است که دیگر قادر به حفظ ظا...
-
گزارش دریافتی زندانيان و بازداشتي هاي شيراز در استان فارس مختصري از وضعيت و فضاي امنيتي و ضد قوانين و موازين حقوق بشري كه در بازداشتگاه پلاك... -
رضا رسايي را كشتند. او يكي از معترضان شجاعي بود كه پس از كشته شدن وحشيانه مهسا ژينا اميني براي اعتراض به خيابانها آمده بود. او در تاريخ ١٦...
