محکومیت آزار و اذیّت اقلیت‌های مذهبی در جمهوری اسلامی ایران

این متن جهت انتشار در اختیار “فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران” قرار گرفته است که به قرار زیر می باشد:۱۸ تیر ماه سال ۷۸ یاد روزهای تلخ و دهشتناکی است که هیچگاه از حافظۀ تاریخی ملت ایران پاک نخواهد شد .آن روزها من ۲۱ سال داشتم و دانشجوی دانشگاه آزاد بودم.بدلیل شرکت در تظاهرات مسالمت آمیز مردمی که خواسته اش تنها اجرای عدالت در خصوص برخورد با عاملین وآمرین حمله به کوی دانشگاه و اعادۀ حیثیت از دانشجویان صدمه دیده و کشته شده بود دستگیر شدم و در کلانتری پارک الغدیر سابق و زندان اوین تحت شکنجه های جسمی و روحی قرار گرفتم .آری ۱۸ تیر برای من یادآور دردهای عمیق و جانکاهی است که هیچگاه کهنه نمی شوند. من برای اولین بار خشونت و قساوت عریان یک حکومت تمامیت خواه مستبد را با خود لمس کردم و با چشمانم جهل مرکب را دیدم که چماق بدستها با شعار نظام از اوجب واجبات است. آزادی و کرامت انسانی را قلع و قم می کردند.این حکومت تمامی ارزشها و باورهای الهی و انسانی را برای حفظ قدرت نامشروع خود قربانی می نماید. پی بردن به دشمنان ما نه امریکا ونه اسرائیل و استکبار جهانی بلکه حاکمیتی است که با نقاب دین ،می زند و می برد و می کشد و فرزندان آزادیخواه این دیار را به زنجیر می کشد و روانۀ زندانها می کند.

من و تو یکی شوریم

از هر شعله ای برتر

که هیچگاه شکست بر ما چیرگی نیست

چرا که از عشق…

رویینه تنیم….

درور بر جانباختگان ۱۸ تیر ۷۸ و همۀ مبارزان راه آزادی ،

جعفر اقدامی (شاهین)

تیر ۱۳۹۰

زندان رجایی شهر