متن یکی از نامه هایی که در وب سایت این کمپین منتشر شده، به این شرح است:
خاطره های خط خطی
به میرحسین موسوی، زهرا رهنورد، مهدی و فاطمه کروبی و همه زندانیان سیاسی
…ناگهان
صدف دستانم ، از مروارید انگشتانت تهی شد ،
و تنها
سنگریزه های سپید خاطره ات
در ساحل خاکستری ذهنم به جا ماند.
من و دلتنگی هایم را به اینجا آوردند
و تو با دلواپسی هایت،
پشت درهای بسته ماندی.
از آنجا بود که زمان
سایه ی بلندش را ، بر سر روزها کشید
و میان چهره های بهت زده ی ما فاصله انداخت . .
فاصله انداخت . . .
فاصله انداخت . . .
اکنون
روزهای بیشماری است
که چند نقطه ی روشن بر سقف ،
تمام سهم من از خورشید است ،
و دسته های خطوط بی پایان بر دیوار ،
همه ی خاطرات کوتاه تنهایی من هستند.
در این روزها
بی تو
خاکستر لحظه های سوخته بر موهایم نشست ،
و آن گونه های گل انداخته از شادی ام ،
به لکه های بزرگ درد آلوده گشتند.
در این روزها
قدم هایم
آن قدر از بن بست به بن بست رسیدند
که عاقبت ،
به انتظام دیوارها تسلیم شدند .
آری
این روزهای آهنی
آرزوهای بازیگوشم را ترساندند
و امیدهای بزرگم را
در معبر باریکشان حبس کردند .
اما روءیاها ،
آنها هنوز با من هستند ،
و نیز ، روی دیوار خیالم
درهای گشوده را ، هنوز نگه داشته ام
و می دانم
آن گیاه کوچک دست نیافتنی
که روزی در سرمان رویید،
بی آفتاب و خاطره هم
سبز خواهد ماند.
صادق گل کاچی- ایران
