کشتار سال 67 با برنامه ریزی انجام شد .در روزهای پایانی جنگ و مخالفت مردم با ادامه آن رژیم دیکتاتوری ایران با بحران داخلی و رشد مخالفت های مردمی روبرو بودبعد از پذیرش قطعنامه برای جلوگیری ار شدت رشد مخالفت های داخلی به این اعدام ها دست زد و هزاران زندانی سیاسی را که دوران محکومیت شان به پایان رسیده بود و یا در حال گدراندن دوران محکومیت خود بودند را قتل عام کرد و این تماما از وحشتی بود که این رژیم از از مخالفان خود داشت و آزاد ورها شدن آنها در جامعه به نفع خود نمی دید.
مشکل آقایان دیکتاتور خوانده سبزمان این است که در آن زمان خود نیز برای بقای خود و رژیمشان با این کشتار ها موافق بودند .
این کشتار در همان زمان نیز پاشنه آشیل رژیم دیکتاتوری این بود و هم اکنون نیز می بینیم که بعد از سی و دو سال باز هم گریبان مسئولین آن زمان رژیم را رها نکرده و نمی کند .
این جنایت را می توان با جنایاتی مانند جنایت های رژیم صدام مقایسه کرد و تا زمانی که این آقایان سبز و غیر سبز در حیات به سر می برند باید به این جنایت پاسخ دهند و توجیه و نفی این جنایت راه چاره برایشان نخواهد بود.
حتی اگر با برنامه ریزی و توافق قبلی بخواهند در مورد کشتار 67 اظهار بی اطلاعی بکنند و حرف هایشان را یکی کنند.
شاهدان و جان به در بردگان از این جنایت هنوز زنده اند و به همراه خانواده جانباخته گان در تمامی عرصه ها پی گیر روشن و شفاف شدن ابعاد این جنایت .
باشد که تاریخ ما شاهد این گونه جنایات نباشد.
