1- مافیاهای اسلامگرا بر سر تقسیم قدرت و غنائم به درگیری خانمانسوز و اسلام برانداز رو آورده اند و به نظر می رسد که شکاف های ایجاد شده میان جناح ها، حتی با ظهور امام زمان شان هم پر نمی شود.
2-دیگر سران حکومت اسلامی نمی توانند ملت ایران با اقشار عقب مانده حاشیه نشین جامعه تعریف کرده و از آنها بعنوان گوشت دم توپ دین و دینداران استفاده کنند.اقشار عقب مانده اجتماعی فرهنگی و سیاسی که در دهه اول سلطه اسلامگرایان ، هیئت حاکمه را بر دوش می کشیدند، به دلائل و انگیزه های مختلف دست از حمایت رژیم برداشته و عمدتا در صفوف مخالفین نظام قرار گرفته اند. و به زبان دیگر ارتقاء آگاهی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه و شناخت ملی از ماهیت رژیم اسلامی، حکومت را کاملا منزوی و منفور نموده و بنظر می رسد که دیری نمی پاید که اسلام شیعه، با رسوائی بزرگ تاریخی از صحنه سیاست در ایران کنار رانده خواهد شد.
3-جنبش های اجتماعی دانشجوئی، زنان و کارگران با مطالبات نسبتا شفاف در تب و تاب حضور مستقل سیاسی هستند و بسیاری از رهبران این جنبش ها در زندان ها بسر می برند. پس از حکومت اسلامی، ارتجاع دینی، قومی و سلطنتی نقش ترمزکننده در شکل گیری اراده دمکراتیک واحد در برابر جمهوری اسلامی دارند.
4-به نظر می رسد که اراده سلطه جویان جهانی معطوف به کنار نهادن پان اسلامیست های تاریخ مصرف به پایان رسیده و صاف کردن راه برای مرتجعین کم آزارتر است. از همینرو تریبون های فارسی زبان انگلیس، امریکا و ... در اختیار پیروان حکومت اسلامی کم آزارتر است تا از پتانسیل ارتجاع اسلامی نهایت بهره برداری را کرده باشند.
5-اراده ملت ایران معطوف به دوستی و رابطه مسالمت آمیز با دیگر کشورها و رهائی از حکومت اسلامی و تعیین سرنوشت ملت ایران بدست ایرانیان است.در بستر چنین شرایطی ست که بحران اضمحلال، فساد و تلاشی سیاسی، ایدئولوژیک و اخلاقی سراسر حکومت اسلامی را پیموده و سران رژیم برای نجات جان، مال و قدرت خویش آماده اند تا ایران و ایرانیان را بسوی گرداب جنگ هدایت کنند.سران حکومت برای فرار از رودرروئی با جنبش زنان، دانشجویان و کارگران و توجیه ناتوانی خود عربده کشی پیشه کرده و اوباشان خود را برای اشغال سفارت، گروگانگیری و ... بسیج کرده اند.جمهوری اسلامی از موضع اسلام و منافع قشر انگل روحانیت، میهن ما را به پرتگاه سقوط کشانده است و جمهوری ایرانی، جمهوری ای دمکراتیک، لائیک و دادگستر بیش از هر زمان دیگر بعنوان یک ضرورت برای ایران فردا مطرح شده است.جمهوری اسلامی رفتنی ست؛ زنده باد جمهوری ایرانی!
اقبال اقبالی
2-دیگر سران حکومت اسلامی نمی توانند ملت ایران با اقشار عقب مانده حاشیه نشین جامعه تعریف کرده و از آنها بعنوان گوشت دم توپ دین و دینداران استفاده کنند.اقشار عقب مانده اجتماعی فرهنگی و سیاسی که در دهه اول سلطه اسلامگرایان ، هیئت حاکمه را بر دوش می کشیدند، به دلائل و انگیزه های مختلف دست از حمایت رژیم برداشته و عمدتا در صفوف مخالفین نظام قرار گرفته اند. و به زبان دیگر ارتقاء آگاهی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه و شناخت ملی از ماهیت رژیم اسلامی، حکومت را کاملا منزوی و منفور نموده و بنظر می رسد که دیری نمی پاید که اسلام شیعه، با رسوائی بزرگ تاریخی از صحنه سیاست در ایران کنار رانده خواهد شد.
3-جنبش های اجتماعی دانشجوئی، زنان و کارگران با مطالبات نسبتا شفاف در تب و تاب حضور مستقل سیاسی هستند و بسیاری از رهبران این جنبش ها در زندان ها بسر می برند. پس از حکومت اسلامی، ارتجاع دینی، قومی و سلطنتی نقش ترمزکننده در شکل گیری اراده دمکراتیک واحد در برابر جمهوری اسلامی دارند.
4-به نظر می رسد که اراده سلطه جویان جهانی معطوف به کنار نهادن پان اسلامیست های تاریخ مصرف به پایان رسیده و صاف کردن راه برای مرتجعین کم آزارتر است. از همینرو تریبون های فارسی زبان انگلیس، امریکا و ... در اختیار پیروان حکومت اسلامی کم آزارتر است تا از پتانسیل ارتجاع اسلامی نهایت بهره برداری را کرده باشند.
5-اراده ملت ایران معطوف به دوستی و رابطه مسالمت آمیز با دیگر کشورها و رهائی از حکومت اسلامی و تعیین سرنوشت ملت ایران بدست ایرانیان است.در بستر چنین شرایطی ست که بحران اضمحلال، فساد و تلاشی سیاسی، ایدئولوژیک و اخلاقی سراسر حکومت اسلامی را پیموده و سران رژیم برای نجات جان، مال و قدرت خویش آماده اند تا ایران و ایرانیان را بسوی گرداب جنگ هدایت کنند.سران حکومت برای فرار از رودرروئی با جنبش زنان، دانشجویان و کارگران و توجیه ناتوانی خود عربده کشی پیشه کرده و اوباشان خود را برای اشغال سفارت، گروگانگیری و ... بسیج کرده اند.جمهوری اسلامی از موضع اسلام و منافع قشر انگل روحانیت، میهن ما را به پرتگاه سقوط کشانده است و جمهوری ایرانی، جمهوری ای دمکراتیک، لائیک و دادگستر بیش از هر زمان دیگر بعنوان یک ضرورت برای ایران فردا مطرح شده است.جمهوری اسلامی رفتنی ست؛ زنده باد جمهوری ایرانی!
اقبال اقبالی
