جمهوری اسلامی در ظاهر اسلام!/ پدرام طنازی

حاشا از این تباهی / تا کی شب و سیاهی؟

گفتند گل مگویید / این حکم پادشاه است / چشم و چراغ بودن / روشن‌ترین گناه است 

حکم شکوفه تکفیر / حد بنفشه زنجیر / سهم سپیده تبعید / جای ستاره چاه است.

این شهر مردگان است / آواز تازه ممنوع / لب‌های غنچه آزاد / گل بی‌اجازه ممنوع .

دارالخلافه آباد / جهل و خرافه آزاد / بیداد پشت بیداد / حرف اضافه ممنوع / گل بی‌اجازه ممنوع .

این سایه‌باوران را / ظلمت ز نور بهتر.
در دست کوفه سنگ است / آئینه دور بهتر.
نجوا به چاه اولی / سر در تنور بهتر .

این شهر بی‌هیاهو / دیروز باورت کو ؟
شور قلندرت کو / بانگ ابوذرت کو ؟

این کوچه‌ها علی را / تسلیم چاه کردند.
آیینه را شکستند / نفرین به ماه کردند.

یک سو ستاره زخمی / یک سو پرنده در گور .
تنهای مرده بر خاک / مردان زنده در گور .

حاشا از این تباهی / تا کی شب و سیاهی / آن روی دیگرت کو؟ 

من حسینم رو به سوی راستی بازآورید ای قوم
روز عاشورا غروبش، صبح بیداری است برگردید

های های مردم از بیراهه برگردید برگردید
پرچم دشمن نمایان شد اگر مردید برگردید

ای لباس ظلم را جای عدالت پیرهن کرده
جامه‌ی رنگ و ریای دین و دینداری به تن کرده

کاخ اگر همسایه با دیوار دین باشد خطاکاری است
شمر، شمشیر امیرالمومنین باشد، خطاکاری است

صحنه‌ی آزادگی در خون شناور می‌شود هرجا
باورم کن، عشق باور می‌شود هرجا

دور، دور دین فروشان است ای فرمانبران ظلم
دور ظلم ظالمان روزی آخر می‌شود هرجا
های های ای کاروان رفته در دامان گمراهی
باز راه کعبه را انگار گم کردید، برگردید

وبلاگ پدرام طنازی

آخرین خبر شوم اعدام را کدامین نسل خواهد شنید!/ پدرام طنازی

دوسال گذشت از اتفاقی که هیچ یک دوست نداشتیم خبرش را بشنویم. روزی که مردمان ایران کمتر از کرد و کردستان نارحت نشدند تا برگی از تاریخ تلخ سرزمین ایران در دیار مردمان کرد رقم بخورد. تاریخ کرد چه روزهای تلخ که در این سالها نگذرانیدە. وقتی پای سخن بزرگانمان می نشینیم سخت می توان از انبوه اتفاقات و رنجها و دردهای عجین شده با این سالها را پشت سرگذاشت و به روزهای آرام و شاد رسید. لشکرکشی در پی لشکرکشی و دعواهای ایدئولوژیکِ خواست حاکمان، یورش به آن شهر و قتل عام در این شهر. گلوله ای که گاه برای ترور شلیک شده و گاه برای سرکوب. بمباران و موشکهای جنگِ زیادخواهانه و لجبازانه ی این و آن و تراژدیهای کشتارهای جمعی، شیمیایی و انتقام، یکی پس از دیگری نگذاشت تا روح سرزندە سرزمین کرد، داغدار لحظه لحظه ها نباشد و چه توطئه ها و چه تلخی ها که می خواست دوستی ها و باهم بودنمان در ایران را برباید. بازداشت ها و پاسخها و کشتارها و نفرتها، اعدامهای بی پایان و سرانجام گمشده های عزیزمان، دوستی و آرامش و آن راهها و آن نواهای شیرین و آن همه زیباییهای سرزمینمان غریبتر و دست نیافتنی تر شدند.زانیار و لقمان مرادی همانطور که از اسم شان معلوم است، دو برادر قوم و خویش هستند. خودم فکر می کردم برادرند اما نیستند. فامیل اند و دوست.آنها مدتی ست که بازداشت هستند و حالا هر ساعت امکان اعدام شان وجود دارد. آنها متهم هستند که فرزند امام جمعه ی مریوان را مهرماه سال ۸۸ بقتل رساندند. یکسال بعد قاضی بد نام قوه قضاییه، صلواتی، آنها را به اعدام محکوم کرد.اخیرا شایعه شده که امام جمعه مریوان به تهران آمده تا زمینه اجرای حکم آنها را سرعت ببخشد.من مخالف مجازات اعدام هستم. اما در این مورد خاص، اصرار بیشتر دارم چون روند محاکمه این دو برادر حتی براساس قوانین و مقررات جمهوری اسلامی نیست.این دو جوان با شکنجه، از آنها اعتراف گرفته شده است و در یک نظام قضایی درست و به عدالت نزدیک، اگر متهم یا مجرمی چنین ادعایی بکند، رسیدگی می کنند اما در ایران نه تنها چنین نیست بلکه پدر مقتول که آدم صاحب نفوذی ست ، در جهت اجرای یک حکم شبهه دار به تهران می رود و از هر تلاشی دست بر نمی دارد.ظاهرا تنها دلیلی که برای مجرم شناختن این دو جوان مورد توجه دادگاه قرار گرفته، سابقه ارتباط پدر آنها با کومله است. دلیلی که بی منطق هست چون حتی پدر هم مخالف رژیم باشد ، دلیل نمی شود پسرانش را بازداشت و محکوم کنند مگر اینکه آنها تخلفی کرده باشند و این معلوم نیست ومن امیدوارم این دو اعدام نشوند، و در این راه نباید سکوت کرد.

نویسنده: پدرام طنازی

هروقت از من درباره کشورم ایران میپرسند؟/ پدرام طنازی

هروقت از من درباره کشورم ایران میپرسند و میخوان که من ایرانی هارو براشون توضیح بدم.. من به این جمله اکتفا میکنم "ایران کشور تضادها است" مخصوصاً از نظر فرهنگی!
مردمش میخوان خودشون رو مسلمان بنامند اما نه نماز بخونند نه روزه بگیرند و... میخوان آزادی داشته باشند اما به حق و حقوق دیگری احترام نذارند.. میخوان تو جامعه قانون حاکم باشه اما خودشون همیشه شامل حال استثناء بشند.. میگند به برابری زن و مرد معتقد هستیم اما هنوز مسئله بکارت براشون حل نشده..و.. و.. و..
همیشه هم کسانی که این پاسخ رو از من میگیرند سری به تأیید تکون میدند و اعتراف می کنند که اونا هم همین برداشت رو در رابطه با ایران و ایرانی داشته اند
اما تمام این تضادها اسباب سردرگمی نتنها دیگران(خارجی ها) که خود ما ایرانی ها هم هست... بالاخره تکلیف ما چیه؟ آزادی رو دو دستی تقدیممون نخواهند کرد.. باید براش بجنگیم و وقتی هم که جنگ باشه کسی توش حلوا تقسیم نمی کنه بلکه تجاوز هست و گلوله هست و کتک هست و خون هست و خونریزی هست و یا باید بزنی و ببری یا میزنند و میبرند
با نجابت و سکوت و متانت و احترام هیچ مزدور چماق بدستی خجالت نکشیده و نخواهد کشید بلکه جری تر و محکمتر چماقش رو فرود آورده و بازهم خواهد آورد
یا ما سر خصم را بکوبیم به سنگ.... یا او سر ما بدار سازد آونگ

نویسنده: پدرام طنازی

اثبات نظریه بنده در رابطه با نابودی فرمان غسل! /پدرام طنازی

احتراماً بدینوسیله جهت اصلاح الگوی مصرف و صرفه‌جوئی در آب ، از مقام معظم رهبری خواهشمندیم که برای صاحب تصویر فوق فرمان غسل صادر نفرمایند ، بلکه واضح و مبرهن است که با مشاهده فداکاری این خواهر مسلمان ، همینطوریش هم غسل بر هر مسلمانی واجب می‌گردد.البته واضح و مبرهن است که در موارد مشابه ، بغیر از مقابل دوربین باشگاه خبرنگاران ، همین خواهران فداکار با مشابه همین تیریپ ، بدلیل توهین آشکار به مقدسات نظام و اسکل کردن مقام معظم رهبری و گیر آوردن احکام شرعی ، توسط نیروهای ظفرمند نظامی و انتظامی مستقر در میادین ، به درجه رفیع دستگیری نائل آمده ، و پس از انتقال به جاهای ناجوری ، بدون صدور فرمان غسل با ایشان اعمال قانون می‌گردد.همچنین از این خواهر فداکار خواهشمندیم که برای انجام فرائض کوچک و بدیهی‌ای مانند غسل و حوض و خزینه مقام معظم رهبری را به زحمت نیندازد . ما واقعاً نمی‌دانیم این چه‌جور اخلاق بدی است که از حماسه‌ی نهم دیماه 88 به اینور خواهران ژیگول حزب الله واجبات اولیه‌شان را پوستر می‌کنند با خودشان می‌آورند در خیابان به همه نشان می‌دهند . بگذارید پرده‌ها بین شما و معظم له ، یا معظم له و شما ، کنار نرود . به امید روزی که هیچ پرده‌ای نیاز به دوختن نداشته باشد .

نویسنده: پدرام طنازی

قوۀ قضائیه و حکومت امام زمان!

انتشار فیلم ویدئوئی مربوط به « زورگیری » در فضای وب و سپس دستگیری سریع افراد دخیل در این کار داغ ترین خبری بود که چند روزی در رادیو و تلویزیون و وب سایت های نزدیک به رژیم خودنمائی کرده بود .تبلیغ سرسام آور این «موفقیت بزرگ» احتمال اینکه رژیم در صدد پیش بردن یک پروژه دقیق بوده و هست تا بتواند دور جدید سرکوب های خشن درقبال شورش های احتمالی آتی را افزایش دهد ، تقویت می کند.مثلا عباس جعفری دولت آبادی ،دادستان تهران ضمن گفتن اینکه به پرونده سارقین و زورگیران به دلیل در برداشتن ابعادی بزرگ و ملی با قاطعیت و با سرعت عمل رسیدگی خواهد شد ، خواهان فعالتر شدن دوربینهای شهری برای پیشگیری از بروزجرائم شده است . دادستان تهران البته فراموش نکرده تا بگوید : « هر چهار متهم این پرونده افرادی جوان و دارای خانواده ای متلاشی، سابقه دار و بیکار بوده اند.»
در این ارتباط سوالاتی که ممکن است به ذهن متبادر شوند اینها هستند:
امکان ساختگی بودن این فیلم تا چه اندازه قابل تصور است 
احتمال وقوع شورش گرسنگان  در وضعیتی که رژیم بدان گرفتار آمده و برخی ها تورم موجود را بیشتر از پنجاه درصد تخمین می زنند ، به چه میزان واقعیست؟ قدر مسلم این است که بدون اطلاع مشخص نمی شود در بارۀ ساختگی بودن یا نبودن فیلم یاد شده چیزی گفت؛ اما در جمهوری اسلامی «امکان» حقه بازی های رژیم یا بعضی از باندهای رژیم در این جور چیزها را نمی شود منتفی دانست.در مورد این خبر یک نکته را نباید فراموش کرد: هر بگیر و ببندی ، صرف نظر از این که در باره چه کسانی باشد ، به راحتی می تواند به پوششی دیگر برای سرکوب بیشتر ، مخصوصاً در مورد مخالفان رژیم تبدیل شود. حقیقت این است که در جامعه گرفتار در چنگال جمهوری اسلامی ، جامعه ای که به لحاظ گسترۀ اعتیاد و تن فروشی و فساد ، در بالای فهرست های جهانی است ، زورگیری نمی تواند وجود نداشته باشد و حتی گسترده نباشد ؛ اما نکته مهم این است که عاملان این کار عموماً نمی توانند ، بی ارتباط با مجتمع جهنمی به اصطلاح «سپاه و جهاد و نهاد» دوام بیاورند. پس باید گوش به زنگ بود و دید که این سرو صدایی که قوۀ قضائیه «حکومت امام زمان» راه انداخته ، چه هدف هایی را دنبال می کند.

نباید اجازه داد که خون و یاد ستار‌های ایران پایمال شود

واقعا نمیدونم الان باید چی بنویسم...نمی دونم باید چیکار کرد در این جور مواقع! 
مرگ او آینه تمام قدی است که تاریخ سیاسی ایران معاصر و بویژه تاریخ ۳۴ سال گذشته را منعکس می‌کند٬ قتل زیر شکنجۀ ستار بهشتی‌ و جمیل سویدی نه یک نمونه استثنایی که ادامه کاروان مرگ خلخالی در اواخر دهه پنجاه است. تهدید، ربودن، جابجایی ‌زندانیان از یک زندان به زندانی دیگر، و پاس دادن آنها از یک بازجو و شکنجه گر ‌به بازجو و شکنجه گر‌دیگر در جمهوری اسلامی پدیده شناخته شده ای‌است.در کنار این حقیقت که جمهوری اسلامی از همان ابتدا بر خشونت سیستماتیک سیاسی و فرهنگی‌بنا شد، فروپاشی اقتصاد ایران و سقوط آزاد سطح زندگی ‌و معیشت مردم از یک طرف و انزوای بین المللی جمهوری اسلامی از طرف دیگر در افزایش هر چه بیشتر خشونت بعنوان تنها ابزار حفظ نظام نقش ویژه ای‌ ایفا کرده اند. شکست سیاست حذف یارانه‌ها و اعلام آمادگی رژیم برای عقب نشینی از برنامه هسته ای‌خود، به بی‌ثباتی هر چه بیشتر رژیم منجر شده اند. هر یک از این عوامل به تنهایی‌می‌توانستند تعادل جمهوری اسلامی را بر هم بزنند، اما نوشیدن همزمان دو جام زهر، دستگاه حاکمه را به معنای واقعی کلمه در لبه پرتگاه قرار داده است. چنین شرایطی بویژه بدنبال زمین لرزه سیاسی سال ۸۸ و خیزش جنبش ضّد استبدادی مردم ایران، به افزایش بی‌سابقه نارضایتی ‌و اعتراض در ایران و گسترش شکاف در صفوف دستگاه حاکمه دامن زده اند. شکاف عظیم و دهشتناک بین دستمزدها و قیمت‌ها در ایران که محصول مستقیم سیاست‌های جمهوری اسلامی و تحریم‌های وحشیانه دولت‌های امپریالیستی علیه مردم ایران است، معنایی جز مجازات و شکنجه روزمره اکثریت عظیم جمعیت ایران نداشته و ندارد. نظامی که پس از پایان جنگ ایران و عراق و با وجود داشتن پایه حمایتی قابل توجه به قتل عام زندانیان سیاسی دست زد تا موجودیت خود را حفظ کند، اکنون و نه برای نخستین بار در سه دهه گذشته، برای حفظ خود دست و پا میزند.اما آنچه با وجود تهدیدات، هشدار‌ها و شکنجه و اعدام‌های دوره اخیر میدرخشد، شجاعت غیر قابل انکار زنان و مردان ایرانی است. شجاعت ستار بهشتی‌و افشاگری‌های بی‌پروا و مقاومت جانانه او، حمایت‌های برجسته فعالان سیاسی و فرهنگی ‌و بویژه زندانیان سیاسی از او، اعتصاب غذای زنان زندانی، تبدیل کردن زندان‌ها به پایگاهی برای خبر رسانی از سوی خبرنگاران و وبلاگ نویسان ایران، و غیرّه و غیرّه، نمونه‌های غیر قابل انکاری هستند از روحیه مقاومت جمعی ‌و خستگی‌ناپذیر زنان و مردانی که جرمی ‌ندارند مگر افشاگری، روشن‌گری، و بیان حقیقت. اینان آزاده زنان و مردانی هستند که با شجاعت قابل تحسینی به دفاع از حق اندیشیدن، حق بیان، حق تشکل، و حق زندگی‌برخاسته اند. در شرایطی که حقوق مردم ایران به بهانۀ حقوق بشر لگد مال می شود، در شرایطی که حقوق بشر به اهرمی برای چانه زنی‌و کتمان حق سرنوشت مردم ایران تبدیل شده، و در شرائطی که دشمنان قسم خورده مردم ایران با دستچین کردن پرنسیب‌های دموکراتیک در پی ‌پاک کردن حافظه تاریخی مردم ما برآمده اند، نباید اجازه داد که خون و یاد ستار‌های ایران پایمال شود.

تاریخ پر فراز و نشیب جنبش دانشجویی ایران\پدرام طنازی

۱۶آذر گامی است پیش از گامی دیگر که جاده را بیدارمی کند تداومی است که زمان مرا می سازد لحظه هایی است که عمر مرا سرشار می‌کند. 
متن این نامه خودم به شرح زیر است:
۱۶ آذر روزی است که دانشگاه در مقابل استبداد ایستاد. ایستاد و کشته داد؛ ایستاد و به خاک و خون کشیده شد. اما نرفت، ماند؛ لرزید اما از پا نایستاد؛ سست شد اما کمر خم نکرد. این است که دانشگاه همیشه قدمی از جامعه اش، از مردمش جلوتر است و چشم مردمان به دستهای دانشجویانش. وظایفی را به دوش می نهد، خواسته یا ناخواسته. از او می خواهد که از حقوقش دفاع کند. واندهدو چرایش چیز دیگری است اما درست یا غلط از او می خواهد.پایین ترین قشرها چشم به دانشگاه دارند و خبرهایش را دنبال می‌کنند. حتی بالاترین قشرهم پیگری وضعیتش است. بماند که با تمامی این توقعات همیشه در بزنگاه تنهایش می گذارند. چه می شود کرد، قرعه فال به نام “دانشجو” زدند.رنجیده بودند کسانی که گفته بودم دانشگاه با مدرسه فرق دارد و دانشجو با محصل. خرده گرفتند که نمی دانی! شرایط بد است. اما آیا جز این است که شرایط را ما می‌سازیم! اگر شرایط جور باشد چه نیازی به تلاش است برای عوض کردن؟! حافظه تاریخی، نه، حافظه دیروزی به ما می گوید شرایط همیشه نامناسب بوده و هست. زمانی را سراغ دارید که شرایط بر وفق مرادمان بوده باشد؟ اگر بود پس چرا دانشگاه و دانشجو همیشه زیر هجمه سرکوب ها و تهدید ها می زید؟ و چرا این اندازه سعی در مهارش دارند؟ می بندند اما جرات بازگو کردنش را ندارند و انکار هم می کنند؟
مجیزگفتن آسان است اگر حس دلسوزی نباشد. من هم میتوانم متملق گویم و به قول دوستان، کسی را آزرده و رنجیده نکنم. اما آیا درست رفته ام!
اگر اشتباه می کنم بگویید. این سخن که چون زندانی ای پس کسی نباید نقدی بگویدت، توهین است. اگر زندانم در وهله اول برای خودم است. برای آزادی ام که با شرایط حاکم، قدرت سازگاری ام نبود و تحملش سخت. نه منتی برسر کسی می گذارم و نه اجازه منت گذاشتن را به کسی می دهم. زندانی، آری این منتی نیست برکسی. حتی آن هنگام که دوستان نزدیکم از درک شرایط بغرنج و اسفبارم عاجز ماندند و رفتند، رنجیده نشدم. چرا که میدانستم بی گمان زندگی در بیرون از این دیوارها همچنان با فراز و فرودهایش جاری است و آنان هم حق دارند از این لحظات استفاده کنند و لذت ببرند تا اینکه لحظه هایشان را صرف من کنند، تلف کنند. پس اشتباهاتم را بگویید. نقد کنید تا راه را بهتر بشناسیم و با دید بازتری به حرکت ادامه دهیم. بگویید تا حرف یکدیگر را بهتر بفهمیم، تا نقاط مثبت و مشترک یکدیگر را دریابیم.شرایط نا مناسب است، درست. هزینه ها بالارفته، درست. فشارها دو چندان شده، درست… کسی هم نمی گوید حرکتهای آنچنانی انجام دهید. آما آیا اعتراض های صنفی به تحمیل های چپ و راست هم جز برنامه کاریتان نیست؟
تفکیک جنسیتی توهین به شعور و شخصیت دانشجو که تنها مانده است بگوید دانشگاه مرکز فساد است قابل تحمل است؟ آیا تحمل نوع پوشش انسان ها که در خیابانها صورت می گیرد زیر سوال بردن شخصیت دانشجو نیست؟ تغییر عناوین کتابهای دانشگاهی که تعیبر به انقلاب فرهنگی دوم می شود را می توان در مقابلش سکوت کرد؟ نمی دانم؟
تنها گفتم در این روز سلامی کنم به هم کلامی و هم دانشگاهیانم هرچند حتی یک نفرشان هم نماینده. وداعی کنم با آنانی که روزگاری هرچند دور از ایشان عنوانشان را به یدک می کشیدم و خود را جزوشان می پنداشتم. پوزشی بخواهم اگر حرفهایم کسی را رنجاند و یا تکدر خاطری را سبب شد. اما این را هم بدانید که دلم جز برای سربلندی دانشگاه و دانشجو نتپید و قلمم جز برای بزرگی و پیشگامیش ننوشت. گفتم و رانده شدم چه مصلحت پیشه در آخر برای یکایکتان پیشرفت روز افزون و موفقت توام با سربلندی آرزو می کنم. در هر دانشگاهی هستید و دانشجوی هر رشته ای سلام مرا پذیرا باشید از دورها، از پس این دیوارها و رابطه ای که سالیان فاصله انداخته. با امید روزهای بهتر، آینده ای درخشان و سرزمینی سبز. همه می‌دانند دانشگاه هنوز زنده است و دانشجو همچنان پیشرو. “دانشجو روزت مبارک”.
من و تو یکی شویم از هرشعله‌یی برتر که هیچگاه شکست را برما چیرگی نیست چرا که از عشق رویینه تن ایم….
مرگ بر کلیت رژیم جمهوری اسلامی
پاینده باد ایران

نویسنده: پدرام طنازی