دهان ها همچنان بسته ، دکان ها همچنان باز است !

اعتصاب کار زندانی نیست ، زندانی با اعتراضش به شرایط دیکتاتوری موجود در کشور دین خود را به میهنش ادا کرده است . به نقل از وبلاگ کافه نادری آنچه باقی میماند کار من و توست که و نهاده ایم به اسیران دربند واگذارش کردیم . زندانیان سیاسی با شرافت ، چه در بیدادگاه های رژیم اسلامی و چه در سیاهچالهای آن ، برای جانشان حتی چانه نمیزنند و همچنان با صلابت و استواری بر سر پیمانشان ایستاده اند و تاریخ میسازند و وقاهت حاکمیت را افشا میکنند . با دهان بسته میمیرند و دم بر نمی آورند .اما ما در کجای تاریخ ایستاده ایم ؟ آنها که بجای ما میگویند ، میمیرند ، اعتصاب میکنند ، پس براستی معنای مقدس ملت چیست ؟ هیچ ملتی با آزادی نرسید مگر آنکه از حرف کاست و به عمل افزود . زندانیان با اعتصاب غذای خود ، هر لحظه به ما می آموزند که ، اگر از جان میشود گذشت ، پس دکانها را هم می توان بست . بیائیم بار فرو نهاده بر زمین را بدوش آنها نگذاریم ، و با اعتصاب بازار و مغازه ها حتی برای مدت محدود همراهی خود را با آنان اعلام کنیم ، میتواند شروع خوبی برای ادامه آن باشد ، با این کار هم به آنها پیام میدهیم که صدای سکوتشان را از اعماق سیاه چالها شندیده ایم هم به خود یادآوری میکنیم که ما ملت اگر بخواهیم میتوانیم . راه اعتصابات سالم ترین ، مطمئن ترین و پر نتیجه ترین راه برای پیروزی ماست ، کاری را که در نهایت انجام میدهیم را به فردا موکول نکنیم . اعتصابات تنها راه امتحان نکرده ماست ، پس به امتحانش می ارزد .