روز خيزش فرا رسيد؛ «سكوت» خيانت است

سران جنبش سبز و همسران مقاومشان را در زندان حشمتيه تهران به اسارت برده اند. فاطمه كروبي و زهرا رهنورد را مي گويم. ميرحسين موسوي و مهدي كروبي را مي گويم. آنها بدون اراده و بدون ابراز وفاداري اين ملت، هرگز «زنده» از زندان و شكنجه گاه حشمتيه كه زماني اردوگاه اسراي بعثي بود، بيرون نخواهند آمد. اين حكومت آدمكش را بايد مجبور كنيم و بايد به زانو درآوريم تا به آزادي همه اسرا و زندانيان عقيدتي و سياسي تن دهد، و تا آزادي همه كساني كه جان بر سر آزادي و حق انتخاب ملت گذاشته اند مبارزه را ادامه بايد بدهيم.
خدايا تو مي داني، براي دفاع از كساني كه زندگي و خاندانشان را بر سر حق طلبي گذاشتند و قمار كردند، سكوت مردم چه خيانت نابخشودني و بدفرجامي است. همه ما شاهدان اين ميدان حق و باطل بوديم و هستيم. ميرحسين موسوي و مهدي كروبي و همسران بزرگوارشان زهرا رهنورد و فاطمه كروبي نشان دادند «پايداري بر حق» يعني چه؟ پايداري بر خواسته هاي برحق يك ملت يعني چه؟و اينك نوبت ماست. هيچ اختلاف سليقه اي و هيچ تفاوت سياسي و اعتقادي، نبايد ما را از «هدف اصلي» منحرف كند. هدف اصلي ما بايد «براندازي» ديكتاتوري خودكامه ايران؛ يعني سلطنت فقيه و محاكمه شص خامنه اي و ياران خيانتكار او باشد. و سپس برقراري حكومتي با رأي و رفراندوم مستقيم ملت. گشودن درب زندانها، مي تواند قدم اول يا دوم ما باشد.
آي ملتي كه عمري كوفيان عراق را بابت تنها گذاشتن حسين بن علي (ع) ملامت و سرزنش كرده ايد، به خدا كه در اين شرايط، ايران عاشوراست و حشمتيه و تهران كربلاست. چه فرقي دارد؟ اينجا هم حقي را سر مي برند تا باطلي را بر تخت خلافت ناحقش باقي نگه دارند.
آي مردم! تا داغ ننگ سكوت بر پيشاني مان حك نشده، فرياد بزنيم كه امروز «سكوت» هر ايراني خيانت است. و خيانت به حق، تاوان سنگيني دارد. تاواني كه تصورش هم دردآور است. در اين شك نكنيد.
نوشته اي بود از بابک داد