و ایران چه می شود؟
برلینر تسایتونگ :رخدادهای تازه در جهان عرب، غرب و بویژه ایالات متحدۀ آمریکا را غافلگیر کرده اند و ظاهراٌ آنها را به تغییر در سیاست خاورمیانۀ خود واداشته اند. آلمان با واکنش خود که حتی در اروپا هم مورد مناقشه است باعث رنجش شده است. فرانسوی ها و انگلیسی ها به نسبت سریع واکنش نشان دادند. اما نباید نتایج دخالت غرب را دست کم گرفت. آنچه مهم است – بن علی و مبارک دیگر در تونس و مصر رئیس جمهور نیستند. قذافی دیگر در قتل عام مردم لیبی دستش باز نیست. اما در بحرین که مردمش در ترس و وحشت زندگی می کنند اعتبار ایالات متحده در معرض آزمون قرار گرفته است. پایتخت بحرین منامه مقر ناوگان پنجم ایالات متحده است و آمریکا در این کشور منافع حیاتی دارد. به سود غرب است که در بحرین با احتیاط عمل کند. هفتاد درصد مسلمانان این کشور شیعه اند. روحانیون شیعه در ایران بی صبرانه منتظر زمان مناسب برای خود در امیرنشین نفت خیز بحرین هستند. دخالت نظامی عربستان سعودی، ظاهراٌ بدون مشورت با آمریکا، کمکی به تشنج زدایی در منطقه نیست.در مورد ایران زمان اتخاذ سیاستی کاملاً جدید رسیده است. این کشور به اندازۀ کافی از تحلیل های آن عده از کارشناسانِ بیشتر غربیِ خاورمیانه سود برده است که سیاست «روش دیپلماتیک باز» را تبلیغ می کنند. کارشناسانی که در پیش بینی تحولات جهان عرب ناکام ماندند و همانند کشورهای غربی غافلگیر شدند. شواهد مستندی وجود دارد که حکومت آیت الله ها به بیشترین حد شهروندانش را آزار می دهد و مرعوب می کند. ایران طبق گزارش های موثق یکی از بزرگ ترین زندان ها برای روزنامه نگاران و نمایندگان جامعۀ مدنی است، به علاوه بعد از چین دومین کشور با بیشترین تعداد اعدام است. با زندانی ها در ایران با نهایت بی رحمی رفتار می شود. خواستن از زندانی برای برهنه شدن و تهدید او به تجاوز حتی با استفاده از باتوم و بطری نادر نیست. تازگی جمعی از زندانیان سرشناس در نامه ای به مراجع تقلید میانه رو و بی طرف از شکنجه های جسمی و روحی غیر بشری شکایت کرده اند و خواهان کمک فوری شده اند. در مقابل حاکمان ایران بن علی و مبارک چون مستبدان بی آزاری می نمایند.خامنه ای و احمدی نژاد همچنان امید دارند که به کمک برنامۀ اتمی بازدارندۀ خود در سیاست داخلی بی ملاحظۀ خود همچنان دست بازداشته باشند. سیاست «درهای باز دیپلماسی» تاکنون نتیجه ای نداشته است. در داخل شاهد نقض آشکارتر حقوق بشر هستیم. ایران در منطقۀ خاورمیانه عامل تشنج است. ماهی نمی گذرد که در آن کشتی ها یا هواپیماهای باری حامل اسلحۀ قاچاق ایران شناسایی نشوند- برای نمونه در سنگال در نوامبر ۲۰۱۰ که به قطع مناسبات دیپلماتیک دو کشور منجر شد. فقط در مارس ترکیه دو هواپیمای حامل اسلحۀ قاچاق را به زمین نشاند و بارهایشان را توقیف کرد که برای حزب الله و حماس بود. در سطح بین المللی ایران به هیچ رو از سیاست هسته ای خود کوتاه نیامده است که به نظر کشورهای غربی به کار تولید سلاح اتمی می آید.برخورد سخت تر غرب با ایران ضروری است. تحریم ها علیه مقام های مهم حکومت باید تشدید شوند. در صورت لزوم باید شامل رئیس جمهور محمود احمدی نژاد هم بشوند.ظاهراٌ دولت اوباما سیاست جدیدی در پیش گرفته است. در سپتامبر ۲۰۱۰ به دستور اوباما تحریم هایی علیه هشت مقام بلندپایۀ ایران برقرار شد که متهم به نقض شدید حقوق بشر هستند. برای اولین بار تحریم ها نه به علت برنامۀ اتمی ایران که به علت نقض حقوق بشر برقرار شدند. در سومین پیام ویدیویی خود به مناسبت نوروز در ۲۱ مارس رئیس جمهور آمریکا منحصراٌ از شهروندان ایران و آزار آنها به دست حکومت این کشور صحبت کرد. وی نام ایرانیان سرشناس زندانی را برد و سخنانش را با شعری از سیمین بهبهانی شاعر معروف ایرانی پایان برد.آمریکا باید امکان حملۀ نظامی را که باید منحصراٌ علیه تأسیسات هسته ای و پایگاه های سپاه پاسداران باشد جداٌ محفوظ دارد. حرف های برخی از کارشناسان که در این صورت ایرانی ها زیر پرچم حکومت در مقابل «متجاوزان» جنگ خواهند کرد ادعایی بیش نیست. در آخرهای جنگ ایران و عراق ( ۱۹۸۰تا ۱۹۸۸) حکومت به گفتۀ وزیر وقت ارشاد محمد خاتمی که مسئول تبلیغات جنگ هم بود کمتر توانست داوطلبی پیدا کند. فقط گمانه زنی است که مردم تن به جنگی بی چشم انداز با ابرقدرت آمریکا خواهند داد.درصورت حملۀ نظامی ایرانی ها باید از قبل کاملاٌ متقاعد شوند که این حمله علیه شهروندان این کشور نیست. بسیاری از ایرانی ها از پیام نوروزی اوباما استقبال کردند. غرب باید با احتیاط با تحولات جهان عرب برخورد و از نیروهای لیبرال دمکرات حمایت کند. بی اعتمادی بیش از حد نسبت به اسلام گرایان به جا نیست. در خیابان های کشورهای عربی تاکنون کسی شعاری علیه آمریکا و اسرائیل نشنیده است.کشورهای عرب خلیج فارس جبهۀ سختی در برابر ایران تشکیل می دهند و این کشور را متهم به دخالت در بحرین و کویت می کنند. برخی کشورها دیپلمات های خود را فراخوانده اند. تهران به دخالت عربستان سعودی در بحرین اعتراض می کند. در صورت برخورد نظامی، عرب ها انتظار کمک آمریکا را دارند. این امرخطر ایران را خنثی خواهد کرد. از این گذشته برای کشورهای عرب خلیج فارس این مزیت را دارد که می توانند با توجه به دشمن خارجی توجه را از تشنج های درونی خود منحرف کنند. آمریکا هم از مشکل «قدرت اتمی ایران» راحت می شود.کاملاٌ مشخص است که از چند هفته پیش سیاستمداران و نظامیان ایران در اظهارنظرهای رسمی خود تندروی نمی کنند. تهران نمی خواهد بازندۀ تحولات منطقه ای باشد.
از: بهروز خسروزاده/ در: برلینر تسایتونگ
منبع خبر:ایران در جهان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر