از ۱۸ تیر ماه ۱۳۷۸ تا ۱۸ تیر ماه ۱۳۹۰ رنج نامۀ فرزند حشمت الله طبرزدی

در واکنش به انتشار اخباری پیرامون وضعیت وخیم جسمی حشمت الله طبرزدی، روزنامه نگار زندانی در زندان رجایی شهر کرج، علی طبرزدی، پسر وی با انتشار رنج نامه ای، ضمن اشاره به وضعیت وخیم جسمی پدر، اظهار می دارد "با این که می دانم این مرحله را هم پدر با صبر و مقاومت می گذراند، اما از نظر ما مقامات از پایین تا به بالا مسئول جان زندانیان دست بسته و مظلومی هستند که حتی از ابتدایی ترین حقوق طبیعی یک زندانی (یعنی حق داشتن وکیل، تماس تلفنی، ملاقات حضوری و مرخصی ) محروم گشته اند .روابط عمومی جبهه دموکراتیک ایران، روز گذشته از وضعیت وخیم جسمانی حشمت الله طبرزدی، دبیر کل جبهه دموکراتیک ایران و مدیر مسئول هفته نامه توقیف شدۀ «پیام دانشجو» خبر داده بود. این منبع خبری، همزمان گزارش داد که علی طبرزدی، فرزند حشمت الهی طبرزدی، با انتشار رنج نامه ای، رنج خانواده طبرزدی در ۱۳ سال گذشته ( از ۱۸ تیر ماه ۱۳۷۸ تا ۱۸ تیر ماه ۱۳۹۰ ) را به تصویر کشیده است .وی در این رنج نامه ضمن اشاره به وضعیت وخیم جسمی پدر، می افزاید : با این که می دانم این مرحله را هم پدر با صبر و مقاومت می گذراند، اما از نظر ما مقامات از پایین تا به بالا مسئول جان زندانیان دست بسته و مظلومی هستند که حتی از ابتدایی ترین حقوق طبیعی یک زندانی (یعنی حق داشتن وکیل، تماس تلفنی، ملاقات حضوری و مرخصی ) محروم گشته اند .

متن کامل این رنج نامه به شرح زیر می باشد :
کدیور، امیر انتظام و طبرزدی سه مهمان سرشناس اوین, بله این سر تیتر یکی از روزنامه های تهران در هوای گرم تیر ماه سال ۱۳۷۸ بود . آری حدود یک ماهی است که پدر مهمان زندان شده از طرف دیگر روزی نیست که در رسانه های حکومتی نامی از او برده نشود، گروه طبرزدی . چند روزیست شاهد شکل گیری تجمع های مسالمت آمیز و مدنی دانشجویان در محدوده ی خیابان منتهی به کوی یا خوابگاه دانشجویی هستیم . تب و تاب اعتراض و همدردی با دانشجویان از یک سو و نگرانی و اظطراب از فرجام پدر از دیگر سو خواب را از چشم به در دوخته به بازگشت پدر ربوده، این اولین باری نیست که پدر روانه زندان شده قبل از این هم چند باری ذر ارتباط با انتشار مطالب افشاگرانه در نشریه پیام دانشجو و بعد از آن هفته نامه ی هویت خویش یا میتینگ های مختلفی که در دانشگاه و پارک لاله برگزار می گردید، در مکان های مختلف با حبس و سلول آشنایی داشت . الآنه ۱۳ سال گذشته باز هم ۱۸ تیری در راه است باز پدر محبوس در زندان در این موارد بین این ۱۸ و آن ۱۸ مشترکاتی هست اما از طرف دیگر تفاوت هایش رو چگونه می شود فاکتور گرفت ؟ این تفاوت ها یک سری از آنها مثبت و امیدوار کننده هستند، از قبیل رشد فکری و فرهنگی ای که در این چند سال به طور فزاینده ای سطوح مختلف جامعه را در نوردیده که یقینا نقطه عطفش را باید در حرکت خود جوش ۱۸ تیر ماه ۱۳۷۸ و تبعات آن جستجو کرد و یا خیلی پیشرفت های دیگر . از طرف دیگر بک سری از آنها لااقل برای خانواده ی ما محسوس تر از بقیه هستند . مثلا این که آیا پدر آن توان جسمی که ۱۳ سال قبل در تحمل حبس و انفرادی را داشت، هنوز هم دارند ؟ در این که ایشان در تحمل سختی های ناشی از بازجویی های جان فرسا با مقاومت و شجاعت مثال زدنی فائق و غالب گردیدند، شکی نیست ولی جسمی چی ؟ جسم که از فولاد نیست، بله این ذهن و تمرکز نفس بر گرفته از آرمان و هدف است که به مانند پولاد سخت و محکم می گردد . ولی در این راه باید آیا جسم هم همراهی کند ؟ چند سال، ۲ سال، ۴ سال، ۶ سال و ... ؟ این ها مقدمه ی بود بر خبر ناراحت کننده ی عارضه ی قلبی و فشار خون بالای پدر، از مشاهده ی نوار قلب و چکاپ کلی که از پدر در بهداری زندان رجایی شهر گرفته شده مسئولان بهداری از وجود نویز در نوار قلب و فشار بالای خون (۱۲|۱۵) مطلع گشته و برای فشار خون قرص تجویز نموده اند . این ها را به حساب چی بگذاریم ؟ نهایتا پس زمینه ای از فشارهای روحی انفرادی های ۸ ماه و ۹ ماه از آدم چی باقی می گذارد ؟ مخصوصا اگر به آن ممنوع الملاقاتی، نبود مکالمه تلفنی با خانواده و هزار مشکل عدیده ی درون و بیرون زندان را بیفزاییم . این می شود که الآنه در مورد پدر در نوار قلبی نمایان گشته )همه آثار هویدا) . با این که می دانم این مرحله را هم پدر با صبر و مقاومت می گذراند، (زمستان می رود و رو سیاهی به زغال می ماند .) اما از نظر ما مقامات از پایین تا به بالا مسئول جان زندانیان دست بسته و مظلومی هستند که حتی از ابتدایی ترین حقوق طبیعی یک زندانی (یعنی حق داشتن وکیل، تماس تلفنی، ملاقات حضوری و مرخصی ) محروم گشته اند .
علی طبرزدی، فرزند حشمت اله طبرزدی

جمعی از فعالان سابق دانش‌جویی خارج از ایران: «کارنامه جنبش دانش‌جویی قابل اعتماد است»

جمعی از فعالان سابق دانش‌جویی خارج از ایران به مناسبت فرا رسیدن ۱۸ تیر، و آغاز جنبش‌های دانش‌جویی بیانیه‌ای را منتشر کرده‌‌اند. آن‌ها در بیانیه خود به سرکوب دانش‌گاه و دانش‌جویان – از هر طیف و با هر طرز تفکری – از سوی جمهوری اسلامی اشاره کرده‌اند.
متن این بیانیه در پی آمده است:
بیش از یک دهه از فاجعه ۱۸ تیرماه و سرکوب خونین دانش‌جویان در کوی دانش‌گاه تهران و دانش‌گاه تبریز می‌گذرد. جنبش دانش‌جویی ایران٬ به عنوان پویاترین جنبش در داخل کشور٬ در این مدت٬ همواره در مسیر تلاش برای رسیدن به جامعه‌ای دموکرات و با رعایت موازین حقوق‌بشر تلاش کرده است. مسیر طولانی جنبش دانش‌جویی گرچه فراز و فرودهایی داشته٬ اما کارنامه این جریان را می‌توان قابل اعتنا و درخشان توصیف کرد. نگاه انتقادی به تجربیات جنبش دانش‌جویی در نیم قرن گذشته و هدف قرار دادن دموکراسی با استفاده از روش‌های مسالمت‌آمیز و تلاش برای دست‌یابی همه شهروندان ایرانی فارغ از تفاوت‌های جنسیتی٬ مذهبی٬ قومی و … به همه حقوق انسانی خود٬ از نکات قابل ذکر دانش‌جویان است.
در تمامی سالیان گذشته دانش‌گاه و دانش‌جویان – از هر طیف و با هر طرز تفکری – با اعمال سرکوب از سوی حاکمیت روبه‌رو بوده‌اند. هزینه‌هایی که بسیاری از فعالان دانشجویی در گذشته و حال پرداخته‌اند٬ خود گواهی است بر بیش از یک دهه تلاش‌های صادقانه. هم‌چنان که بسیاری از این فعالان نیز با افزایش فشارها و تهدیدها٬ مجبور به خروج از کشور شده‌اند٬ گرچه این دوری ظاهری٬ هرگز باعث قطع شدن رابطه پیشین و گسستن علقه این افراد از جنبش دانش‌جویی نشده است .
اما آن‌چه که پس از ۲۲ خرداد ۸۸ اتفاق افتاد٬ روندی دیگرگونه است. سرکوب لجام‌گسیخته تمامی اقشار جامعه – که البته کم و بیش و در شکلی خفیف‌تر از پیش وجود داشت – فرصت‌ها و تهدیدهای جدیدی را پیش پای جنبش دانش‌جویی قرار داد. دامنه بازداشت و اخراج دانش‌جویان منتقد٬ تا آن‌جا پیش رفت که هزینه برگزاری تجمعات را تا بالاترین سطح ممکن بالا برد. تعطیلی اکثریت قریب به اتفاق انجمن‌های اسلامی وابسته به دفتر تحکیم نیز اندک روزنه‌های موجود در دانش‌گاه برای فعالیت را مسدود کرد .
اتفاق خجسته پس از ۲۲ خرداد 88‌٬ سر بر آوردن جنبشی گسترده در میان ایرانیان بود. جنبش سبز٬ با استفاده از تجربیات دیگر جنبش‌های حاضر در بطن جامعه – جنبش دانش‌جویی٬ جنبش زنان٬ جنبش کارگری و … – به تلاش برای احقاق حقوق ملت پرداخت.
اکنون٬ با گذشت 12 سال پس از 18 تیرماه 78، آن‌چه که مشخص است٬ عدم توانایی نیروهای اجتماعی برای ایجاد اعتراضات علنی در سطح کلان٬ با توجه به سرکوب شدید از سوی حاکمیت است. به نظر می‌رسد در شرایط فعلی نیاز است که با توجه به شرایط جامعه و برای استفاده بهتر از پتانسیل همه نیروها٬ راهی جدید برای حرکت به سوی دموکراسی را در نظر گرفت. راهی که متضمن هزینه حداقلی و فایده حداکثری باشد و دریچه‌ای نیز به سوی آینده بگشاید .
برای این منظور نه افتادن در دام سیاست‌زدگی مفرط می‌تواند مطلوب باشد و نه تکیه صرف بر مطالبات صنفی دانش‌جویان. بلکه نیاز است تا جنبش دانش‌جویی هم‌زمان با توجه به مطالبات دانش‌جویی و قشر جوان٬ پروژه خود را در دل پروسه برزرگ‌تر جنبش سبز معرفی کند. جنبش دانش‌جویی هنوز هم می‌تواند با بازتعریف نقش خود به عنوان دیده‌بان جامعه مدنی٬ با برگزیدن راهی نو٬ در شرایط امروز کشور که اساس حاکمیت بر هدم نهادهای مدنی است٬ پیش‌گام مطالبات دموکراسی‌خواهانه باشد. اگر قرار بر برگزیدن مسیری تازه باشد٬ نیاز است تا علاوه بر نگاهی انتقادی به گذشته٬ چاره‌ای برای آینده جست .
تجربه زیسته دو سال گذشته ایرانیان٬ دلالت بر آن دارد که تشکیل هسته‌های کوچک٬ اما فعال٬ برای پی‌گیری اهداف والای جنبش دموکراسی‌خواهی ایرانیان٬ کارآمدی بسیار دارد. تشکیل شبکه‌های اجتماعی داخل و خارج از فضای مجازی٬ و تلاش برای آگاه ساختن افکار عمومی٬ در حال حاضر می‌تواند به عنوان مفیدترین کنش ممکن٬ مورد توجه قرار گیرد. این هسته‌ها قرار نیست دست به حرکات محیرالعقول بزنند٬ بلکه تلاش برای اثرگذاری در دایره‌های محدود در هر فرصتی٬ و سپس پیوند زدن این هسته‌ها به یک‌دیگر٬ می‌تواند بستری مناسب برای پی‌گیری مطالبات دموکراسی‌خواهانه فراهم سازد .
تشکیل چنین هسته‌هایی البته امری سهل و ممتنع است. هر دانش‌جویی در اطراف خود حلقه‌های متعدد از افراد مختلف را دارد: از دوستان دانش‌گاهی تا خانواده و از افراد جامعه تا هم‌کاران محیط کار. اگرچه شاید تشکیل این هسته‌ها کاری دشوار نباشد٬ اما نکته مهم آن است که این هسته‌ها٬ در تلاش برای بسط آگاهی در جامعه ایفای نقش کنند و از سوی دیگر به شکل افقی در تمامی جامعه کسترده شوند .
حضور کم‌رنگ‌تر در عرصه سیاسی – و به شکل طبیعی٬ محروم شدن از برخی نظرها و انتقادهای ناظران – البته نباید باعث آن شود که حرکت جنبش دانش‌جویی به سمت در پیش گرفتن گفتمان‌های ماجراجویانه٬ غیردموکراتیک و کنش‌های کور شود. تجربه مبارزات دموکراسی‌خواهانه کشورهای دیگر٬ نشان می‌دهد که ایستادگی مدنی در مقابل حکومت‌های غیردموکراتیک٬ مسیری تضمینی‌تر شده برای رسیدن به جامعه‌ای دموکرات است .
در پیش گرفتن چنین مسیری٬ گرچه شاید جنبش دانش‌جویی را از دید عموم پنهان سازد٬ اما فرصتی برای بسط گفتمان دموگراتیک در جامعه از سویی٬ و تلاش برای برقراری ارتباط با توده‌های مردم از هر قشر و طبقه و خاست‌گاهی باشد. زندگی کردن با ایده‌ها و آرمان‌ها٬ و به اشتراک گذاشتن آن با همه افراد٬ بستری را فراهم می‌سازد که نوزایی جنبش دموکراسی‌خواهی – و به تبع آن٬ جنبش دانش‌جویی – در سریع‌ترین زمان ممکن فراهم شود .
امضاکنندگان این بیانیه٬ از جمله کسانی هستند در سال‌های گذشته به دلایل گوناگون٬ مجبور به ترک کشور شده‌اند. حضور در محیطی جدیدتر برای اندوختن تجربیات تازه و دانشی نو٬ فصل مشترک تمامی این افراد است. ما معتقدیم که نمی‌توان از خارج کشور٬ برای داخل نسخه پیچید و لازم است آنان که در فضای ایران تنفس می‌کنند٬ با توجه به شرایط و ارزیابی خود٬ مسیری را برگزینند. آن‌چه در این بیانیه مطرح شده٬ تنها تلاشی است برای به اشتراک گذاشتن تجربیات افرادی که هر یک زمانی٬ از فعالان جنبش دانش‌جویی بوده‌اند .
با گذشت 12 سال از 18 تیر٬ هنوز دانش‌جویان بسیاری در زندان هستند. بهروز جاویدتهرانی از همان زمان در بازداشت است. هنوز روز خود را با آرزوی آزادی عبداله مومنی٬ بهاره هدایت٬ میلاد اسدی٬ ارسلان ابدی مهدیه گلرو٬ مهدی خدایی٬ علی جمالی٬اشکان ذهابیان٬ ضیا نبوی٬ علی ملیحی٬ مجید دری٬ حسن اسدی‌زیدآبادی٬ محمد پورعبداله٬ علی عجمی و دیگر زندانیان سرشناس و گم‌نام جنبش دانشجویی آغاز می‌کنیم و بر این عقیده‌ایم که دور نیست روزی که ایرانیان معشوق دموکراسی را در بر گیرند و در جامعه‌ای بدون تبعیض و با قانونی مبتنی بر حقوق‌بشر زندگی کنند.
۱ـ آزرحیمی٬ آرنوش٬ نایب رییس سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه مازندران
۲ـ اصلاح‌چی٬ مرتضی٬ دبیر سابق تشکیلات انجمن اسلامی دانش‌گاه علامه
۳ـ اسکندری٬ صادق٬ عضو سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه ایلام و عضو سازمان ادوار تحکیم وحدت
۴ـ بهمنی٬ آرش٬ فعال سابق دانش‌جویی دانش‌گاه گیلان و عضو سازمان ادوار تحکیم وحدت
۵ـ حسن‌پور٬ ستاره٬ عضو سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه مازندران
۶ـ خسروی٬ مصطفی٬ عضو شورای سیاست‌گزاری سازمان ادوار تحکیم و عضو سابق شورای مرکزی انجمن اسلامی علم و صنعت
۷ـ رشیدی٬ امیر٬ فعال سابق دانش‌جویی
۸ـ رضایی٬ سجاد٬ دبیر سابق انجمن اسلامی دانش‌کده هنر تهران
۹ـ ریاحی٬ امین٬ فعال سابق دانش‌جویی
۱۰ـ سپهری‌فر٬ تارا٬ دبیر سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه صنعتی شریف
۱۱ـ سیما٬ سلمان٬ عضو کمیته سیاسی سازمان ادوار تحکیم وحدت
۱۲ـ شجاعی٬ صادق٬ عضو سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه علامه و عضو شورای دفاع از حق تحصیل
۱۳ـ صادقی٬ محمد٬ عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم و عضو شورای مرکزی سازمان ادوار تحکیم
۱۴ـ‌ طالبی٬ حسن٬ عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم وحدت
۱۵ـ ظریفی‌نیا٬ حمید فعال سابق دانشجویی
۱۶ـ عبدی٬‌علی٬ دبیر سیاسی سابق اجمن اسلامی دانش‌گاه صنعتی شریف
۱۷عطری٬ اکبر٬ عضو سابق شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت
۱۸ـ فریدی٬ ناصح دبیر سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه تربیت معلم تهران‌
۱۹ محمدی٬ امیرمحسن٬ عضو سابق دانش‌جویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب
۲۰ـ محمدی٬ فرشاد٬ عضو سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه آزاد شهرکرد
۲۱ـ نجدی٬ یوحنا٬ انجمن دانش‌جویان و دانش‌آموختگان لیبرال دانشگاه‌های ایران
۲۲ـ نظری٬ علی٬ عضو سابق شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشگاه مازندران
۲۳ ـ محمدی٬ امیرمحسن٬ عضو سابق دانش‌جویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب
۲۴ ـ محمدی٬ فرشاد٬ عضو سابق انجمن اسلامی دانشگاه آزاد شهرکرد
۲۵ـ مصطفوی٬ نریمان٬ نایب دبیر سابق انجمن اسلامی دانش‌گاه امیرکبیر و قائم مقام فرهنگی دفتر تحکیم وحدت
۲۶ـ هنری٬ علی٬ فعال سابق دانش‌جویی
۲۷ـ همتی٬ رحیم٬ فعال سابق دانش‌جویی

تداوم بازداشت محمد امین علیزاده‌ دانشجوی جامعه‌‌شناسی

محمد امین علیزاده‌ دانشجوی ترم ۸ جامعه‌‌شناسی دانشگاه‌ اصفهان که روز چهارشنبه‌ ۲۵ خردادماه از سوی مامورین وزارت اطلاعات بازداشت شده‌ بود، همچنان در زندان به‌ سر می‌برد.بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، خبرگزاری حقوق بشر ایران، با گذشت ۲۳ روز از بازداشت محمد امین علیزاده، خانواده‌ وی هیچ گونه‌ اطلاعی از وضعیت فرزندشان نداشته‌ و در پیگیریهایی که‌ به‌ نهادهای امنیتی داشته‌‌اند هیچ جوابی به‌ آن‌ها داده‌ نشده‌ اشت و تاکنون موفق به‌ ملاقات با فرزند خود نشده‌اند.طبق گفته‌‌های شاهدین در زمان بازداشت دانشجوی نامبرده‌ از سوی چند نفر لباس شخصی بازداشت شده‌ است.گفتنی است که‌ محمدامین علیزاده‌ سردبیر نشریه‌ دانشگاهی چیا و از فعالین دانشجویی کرد فعال در دانشگاه‌ اصفهان است.

محکومیت یک وبلاگ نویس به حبس تعزیری

پیمان روشن ضمیر، وبلاگ نویس و فعال سیاسی با حکم قاضی بارانی رئیس شعبه ۳ دادگاه انقلاب اهواز به ۱۷ ماه حبس تعزیری محکوم شد.بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، این حکم به استناد ماده ۵۰۰ و ۵۱۴ قانون مجازات اسلامی و به اتهام تبلیغ علیه نظام و توهین به رهبری برای ایشان صادر شده است. این فعال سیاسی در زمستان ۸۹ بازداشت و پس از تحمل دو ماه حبس، با تودیع وثیقه از زندان کارون اهواز به صورت موقت آزاد شد.

حمله قلبی مهندس طبرزدی در هفته گذشته

کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی: در پی انتشار خبر عارضه قلبی مهندس حشمت الله طبرزدی دبیرکل جبهه دمکراتیک ایران، خانواده این زندانی سیاسی از چندین مورد حمله قلبی وی طی هفته گذشته در تبعیدگاه رجایی شهر خبر دادند. به گزارش روابط عمومی جبهه دمکراتیک ایران، خانواده حشمت اله طبرزدی، دبیر کل جبهه دمکراتیک ایران از وضعیت وخیم جسمی ایشان در زندان رجایی شهر کرج خبر داده و افزودند: «شرایط بد زندان رجایی شهر کرج و عوارض ناشی از اعتصاب غذای چند هفته گذشته زندانیان سیاسی وضعیت جسمی ایشان را در شرایط وخیمی قرار داده است، به طوری که در هفته گذشته ایشان چندین بار دچار حمله قلبی شده و به درمانگاه زندان رجایی شهر کرج منتقل گردیده اند. در آخرین ملاقات (پنج شنبه ۱۶/۰۴/۱۳۹۰) حال عمومی ایشان در وضعیت خوبی قرار نداشت و باعث نگرانی شدید خانواده شده است.لازم به ذکر است حشمت اله طبرزدی یک روز پس از حوادث عاشورای سال ۱۳۸۸ بازداشت و از آن تاریخ تا کنون بدون حتی یک روز مرخصی در زندان به سر می برد.

ولی معلوم نیست که اهالی قوم منحوس ولایت فقیهی از چه جنس و جنی هستند(ارژنگ داودی)

زندانی سیاسی ارژنگ داودی در دست نوشته ای که برای انتشار در اختیار قرار گرفته است،ماهیت رژیم ولی فقیه را اینگونه توصیف می کند: «ترک ، تاتار ، تازی ، مغول و هر قومی که به ایران حمله کرد بعد از چند سال متحول شده و با فرهنگ والای ایرانی مأنوس گردید ولی معلوم نیست که اهالی قوم منحوس ولایت فقیهی از چه جنس و جنی هستند که بعد از ۳۳ سال هنوز هم آدم نشده اند».فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران,او همچنین از جنایتهای قرون وسطایی که در سلولها انفرادی بند ۱ زندان گوهردشت کرج بصورت سازمان یافته علیه زندانیان بی دفاع بکار برده می شود پرده بر می دارد.با یاد خدا، آزادیخواهان جهان، هم میهنان گرامی، به یاد می آرم در سال ۱۳۵۹ در شهر اهواز جنجالی بپا شد چون استاندار وقت خوزستان به نام محمد غروی که گوی وقاحت را از ذیل کارگزاران رژیم ولایت فقیه ربوده بود، در یک سخنرانی در جمع مردم اهواز با گستاخی تمام به آنان گفت: که نگران نباشید چون ما کوروش ، محله اعیان نشین اهواز ، را هم مثل آسیاب آباد، محله فقیر نشین اهوازمی کنیم ؟ همان افراد یا به زعم آن روزها مستضعفان که پای صحبت او بودند با نومیدی متحیرشدند که این آقا برای آبادانی آمده یا برای ویرانگری ؟عرضه ندارد با این همه پول نفت محله آسیاب آباد را بهتر از محله کوروش بسازد چرا می خواهد آنجا را هم خراب کند وسراسر شهر را به خرابه تبدیل کند. روز پنجشنبه ۲۹ /۲/۹۰ که در سلول شماره ۲۲ انفرادی سالن ۲ بند ۱ زندان رجایی شهر محبوس بودم به یکی از پاسدار بندها به نام حسن عظمتی که آمده بود یکی از زندانیان بخت برگشته را به حفاظت اطلاعات زندان ببرد متذکر شدم که زمان زیادی از نوبت دستشویی زندانیان گذشته. ولی او با خونسردی خاص گفت: که فرجی نژاد سرپرست حفاظت اطلاعات دستور داده که چون سلول های انفرادی واقع در سالن ۲ بند ۱ برای زجرکش کردن زندانیان شاخدار یعنی متمرد و سرکش است و به همین دلیل سرویس های بهداشتی آنها را کنده ایم ، آنها را نه به بهداری ببرید و نه به موقع به دستشویی ببرید بگذارید خودشان را خراب کنند تا آدم شوندو اگر کسی اعتراض کرد او را به اتاق خالی(اتاق شکنجه) ببرید و با باتون او را حسابی مشت و مال دهید و اگر هم اتفاقی افتاد من(فرجی نژاد ) خود جوابگو هستم . متاسفانه علیرغم گذشت ۳۳ سال هنوز وحوش درک نمی کنند که افزایش روزانۀ انواع بحران های اجتماعی در کشور پیامد غیر قابل انکار از تزریق همین رفتارهای غیر انسانی و ناهنجار های روحی و روانی مجموعه کارگزاران رژیم بر پیکرۀ اجتماعی یعنی مردم – زندانی و غیر زندانی. کارگزارانی که دارای چنان خصوصیت ویرانگری هستند که حتی قضای حاجت را که حق کلیه حیوانات هم هست از زندانیان دریغ می کنند . …. می گفت که مزدوران ولایت فقیه علی رغم اینکه از انواع راندها از جمله راندهای تحصیلی هم استفاده کرده و علی الظاهر عنوان های دانشگاهی را یدک می کشند ولی هنوز انسانیت را با ( عن) می بینند . به پاسدار بند نامبرده که سعی می کرد با حالت چهره و لحن کلام ابراز تأسف مدره خود را از این وحشی گریها مبرا نشان دهد گفتم : آیا این آقایان بعد از ۳۰ سال زندانبانی یاد نگرفته اند که زور تنیجه عکس می دهد؟ آیا زندانی کردن افراد و جداکردن آنها از خانواده ، جامعه و… به اندازۀ کافی کشنده نیست ؟ آیا انتقال زندانی از بند عمومی وایزوله کردن وی در یک سلول تنگ و تاریک که حتی فاقد سرویس های بهداشتی است و اصطلاحا به آن زندان در زندان می گویند شکنجۀ مضاعف نیست ؟ هرچند که قضای حاجت بیشتر در توالتهای کریه سالن ۲ بند ۱ زندان رجایی شهر که بوی کنده قرون وسطایی را می دهد زجر دادن افراد نیست که تازه آن را هم از زندانی دریغ می کنند؟ حقیقت آنکه لاجوردی معدوم که به تمام معنا یک بیمار روانی بود جانی بالفطره بود بیمارترین افراد را در سازمان زندانها بکار گرفت و از آن جمله اند: دیوانگانی چون کولی وندها ، نادری ، بخشی ، میرزایی ، زانوسی، خاکی که بدون استثنا مبتلا به بیماری شدید و روانی هستند و حالا هم که پیر شده اند آزار دادن و التماسهای آزار دیدن مردم برایشان بسیار لذت بخش و به نوعی تفریح، همچون سران رژیم حاکم که بدترین آزادی ستیزان و مردم ستیزان روح شیطانی آنها را ارضا می کند … فرجی نژادها که برآن بیماران ریاست می کنند از چه قماش نامرغوب تر و بیمارتری هستند . ترک ، تاتار ، تازی ، مغول و هر قومی که به ایران حمله کرد بعد از چند سال متحول شده و با فرهنگ والای ایرانی مأنوس گردید ولی معلوم نیست که اهالی قوم منحوس ولایت فقیهی از چه جنس و جنی هستند که بعد از ۳۳ سال هنوز هم آدم نشده اند. برای پیروزی بر نظام ستم شیخی ایرانیان جهان متحد شوید . ارژنگ داوودی تیرماه۱۳۹۰ 

هدف از فشار بر وکلای مدافع حقوق‌بشر بی‌دفاع گذاشتن متهمان سیاسی است

چند ماهی است که افزایش فشارها بر وکلای مستقل دادگستری مشابه موکل‌شان و گاه بیش از آن‌ها خبرساز شده است. انتقال نسرین ستوده، وکیل دادگستری که به ۱۱ سال زندان محکوم شده، با دستبند به جلسه رسیدگی به ابطال پروانه وکالتش در کانون وکلای دادگستری، محکومیت محمدعلی دادخواه وکیل دادگستری و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر به ۱۰ سال زندان، ده سال محرومیت از تدریس در دانشگاه و همچنین شلاق و جزای نقدی و حالا بازداشت معصومه دهقان همسر عبدالفتاح سلطانی وکیل دادگستری و از اعضای موسس کانون مدافعان حقوق بشر.
 مهناز پراکند، وکیل دادگستری و از اعضای کانون مدافعان حقوق بشر، معتقد است آنچه که در بر خورد با متهمان سیاسی مورد توجه قرار نمی‌گیرد، قانون است و می‌گوید: هدف از همه این فشارها بر وکلای مستقل و مدافع حقوق بشر جلوگیری از حضور آنان در دادگاه‌ها برای بی‌دفاع گذاشتن متهمین سیاسی و داشتن آزادی عمل در محکوم کردن آنان به احکام مورد نظرشان بدون هر گونه اعتراض قانونی توسط اشخاص آشنا به قوانین و مقررات است.این فعال حقوق بشر با بیان این که در فضای کنونی، تنها کسانی که مدافع قانون و حقوق متهمان هستند و اصرار بر اجرای قانون دارند وکلای مدافع هستند اظهار می‌کند: متأسفانه دستگاه قضایی ایران در مقابل دستگاه‌های امنیتی از هیچ‌گونه استقلالی بر خوردار نیستند.متن کامل گفت‌وگوی جرس، با این عضو کانون وکلای دادگستری در پی‌ می‌آید:خانم پراکند، در چند ماه اخیر شاهد افزایش فشارها بر وکلای مستقل بودیم، مانند احکامی که برای آقای دادخواه و خانم ستوده صادر شد. فکر می‌کنید دستگیری خانم دهقان همسر عبدالفتاح سلطانی هم در راستای همین فشارها بر کانون مدافعان باشد؟بله، به نظر من دقیقا چنین است و دستگیری خانم معصومه دهقان در راستای فشار بر وکلای مستقل و مدافع حقوق بشر و به ویژه شخص آقای سلطانی است. چرا که خانم معصومه دهقان معلمی بازنشسته است که هیچ‌گونه فعالیت سیاسی نداشته است، اما همیشه حامی همسر خود آقای عبدالفتاح سلطانی در فعالیت‌های حقوق بشری‌اش بوده است.با این که وکلای عضو کانون وکلا به دور از فعالیت‌های سیاسی تنها در جهت رسالت خود یعنی دفاع از موکلان‌شان می‌پردازند، دلیل این افزایش فشارها بر کانون وکلا چیست؟کاملآ مشخص است. به جرات می‌توانم بگویم که متأسفانه دستگاه قضایی ایران در مقابل دستگاه‌های امنیتی از هیچ گونه استقلالی بر خوردار نیستند و شعب دادسراها و دادگاه‌های انقلابی که به پرونده‌های متهمان سیاسی رسیدگی می‌کنند، در برخورد با این گونه متهمان، کاملآ تحت تأثیر و تحت امر مأموران امنیتی هستند و آنچه که در بر خورد با متهمین سیاسی مورد توجه نیست قانون است. بدیهی است در چنین جو و فضایی تنها کسانی که مدافع قانون و حقوق متهمین هستند و اصرار بر اجرای قانون دارند وکلای مدافعی هستند که دفاع از این متهمین را به عهده می‌گیرند. بنابراین هدف از همه این فشارها بر وکلای مستقل و مدافع حقوق بشر جلوگیری از حضور آنان در دادگاه‌ها برای بی‌دفاع گذاشتن متهمین سیاسی و داشتن آزادی عمل در محکوم کردن آنان به احکام مورد نظرشان بدون هر گونه اعتراض قانونی توسط اشخاص آشنا به قوانین و مقررات است.هفته گذشته چند تن از وکلای دادگستری و مدافعان حقوق بشر نامه‌ای به دادستان تهران نوشته و با تاکید بر این که “مرگ هاله سحابی و هدی صابر مصداق بارز جرم مشهود است” خواستار پیگیری این موضوع از سوی دادستانی شدند. در صورت عدم توجه دادستان تهران به این مطلب، چطور می‌توان موضوع را در مراجع قضایی پی‌گیری کرد؟بله، من متن نامه‌ای را که تعدادی از مدافعان حقوق بشر و وکلای دادگستری به دادستان عمومی و انقلاب تهران نوشته‌اند را خواندم . دادستان تهران، قانونا نماینده جامعه برای تعقیب متهم از نظر جنبه عمومی جرم است. بنا براین چنانچه جرمی در تهران اتفاق افتاده باشد، اعم از اینکه شاکی خصوصی داشته یا نداشته باشد دادستان تهران به لحاظ حفظ نظم عمومی جامعه موظف به تعقیب متهم است. حال اگر دادستان به این وظیفه قانونی خود عمل نکند از نظر انتظامی قابل پیگرد در دادسرای انتظامی قضات است. البته در شرایطی که از یک سیستم قضائی مستقل بر خوردار باشیم . بدیهی است که تغییر سمت توسط ریاست قوه قضائیه نیز یکی دیگر از ضمانت اجراهای عدم انجام وظایف برای دادستان است. ضمن اینکه باید یادآوری کنم یکی از پرونده‌هایی که درخواست پیگیری آن از لحاظ جنبه عمومی جرم شده است، مربوط به مرگ مرحوم هدی صابر است که شاکی خصوصی دارد و شهودی هم اعلام کرده‌اند که شاهد وجودعلایم ضرب و جرح بعد از مراجعه به بهداری زندان، بر روی بدن مرحوم هدی صابر بوده‌ و شاهد اظهارات آن مرحوم مبنی بر ورود ضرب و جرح توسط شخص خاصی در بهداری هستند و حاضر به ادای شهادت در هر مرجعی هستند.در این صورت و با وجود این بی‌توجهی به جرم مشهود توسط مدعی‌العموم، از لحاظ قانونی جایی برای طرح شکایت وجود دارد و اصلا چه کسی صلاحیت این موضوع را دارد؟همانطور که گفتم اگر دادستان به این وظیفه قانونی خود عمل نکند از نظر انتظامی قابل پیگرد در دادسرای انتظامی قضات است. البته در شرایطی که از یک سیستم قضایی مستقل بر خوردار باشیم. بدیهی است که تغییر سمت توسط ریاست قوه قضائیه نیز یکی دیگر از ضمانت اجراهای عدم انجام وظایف برای دادستان است. به نظر من به لحاظ اینکه دادستان در نتیجه‌ی تقصیر در انجام وظایف خود موجب ورود ضرر به جامعه می‌شود همه افراد جامعه می توانند شکایت خود را از دادستان به دادگاه انتظامی قضات تقدیم کنند.چندی پیش گزارشگر ویژه حقوق بشر برای ایران تعیین شد. شما به عنوان یک وکیل که در زمینه‌ی حقوق بشر هم کار کردید، چه‌طور می‌توانید موارد نقض حقوق بشر در ایران را به گوش احمد شهید برسانید؟می‌توانیم با ارائه گزارش از موارد متعدد نقض حقوق شهروندان و متهمین در دادسراها و دادگاه‌های عمومی و انقلاب و نیز فشارها و محدودیت‌هایی که بر وکلای دادگستری وارد می‌شود، گوشه‌ای از موارد نقض حقوق بشر در ایران را به گوش آقای احمد شهید برسانیم.

رسانه:توسل تهران به اعدام بيشتر و علنی برای ارعاب معترضين

گاردين زير عنوان "قتل های قضائی بيکران در ايران" می نويسد افزايش اعدام ها، به توصيف گروههای مدافع حقوق بشر، با هدف سرکوبی ناآرامی های مدنی طراحی شده است.دسترسی به واقعيات در کشوری که تهيه گزارش های خبری مستقل در آنجا بيشتر به افسانه می ماند کاری بسيار دشوار و تقريبا از محالات است. اما گروههای ايرانی مدافع حقوق بشر، تشکيلات بين المللی ناظر بر چگونگی رعايت حقوق بشر، ونيز کارشناسان امور ايران، همگی از توسل رژيم به قتل های قضائی بيشتر خبر می دهند.قصد رژيم، در ظاهر، مبارزه با قاچاق مواد مخدر، و جرائم جنائی ديگر است. اما به گفته فعالان و مدافعين حقوق بشر، واقعيت اين است که رژيم برای سرکوبی اپوزيسيون سياسی، و مقابله با تلاطم ناشی از شورش های موسوم به بهار عرب، به ارعاب عمومی و قتل های پنهائی متوسل شده است.به گزارش عفو بين الملل، ايران در سال جاری ميلادی، تا کنون، از ژانويه تا آخر ژوئن، به اعدام ۱۹۰ نفر اذعان دارد، اما ۱۳۰ اعدام ديگر نيز انجام گرفته است، بی آنکه اطلاعيه ای صادر شده باشد. حقوق بشر ايران، تشکيلات نظارتی مستقل، اوضاع را از اين هم بدتر توصيف می کند. اين گروه می گويد ۲۵ نفر فقط در يک روز، (روز سوم ژوئيه) در زندان قزل حصار کرج اعدام شدند. اين اعدام های به ظاهر مرتبط با قاچاق مواد مخدر، توسط رسانه های دولتی گزارش نشده است. ۷ نفر ديگر نيز همان روز در زندان اوين تهران اعدام شدند.کمپين بين المللی برای حقوق بشر در ايران، يک گروه مستقل ديگر، ماه گذشته از اعدام ۲۶ زندانی در زندان وکيل آباد مشهد در روز پانزدهم ژوئن خبر داد، و اظهارات محمود ذوقی دادستان مشهد را نقل کرد که به بالا بودن شمار اعدام ها در دو سال و نيم گذشته اذعان می کند. ذوقی، اين افزايش را ناشی از شمار بالای پرونده های قاچاق مواد مخدر دانسته است.درهمين مدت شمار اعدام های علنی نيز بالا رفته است. از آغاز سال ۲۰۱۱ تا کنون ۱۳ مرد در ملاء عام اعدام شده اند، که ۱۶ مورد آن پس از شانزدهم آوريل انجام گرفته است. ايران همچنين با بی اعتنائی به قوانين بين الملل، دو نوجوان را در روز بيستم آوريل در بندر عباس اعدام کرد. در مجموع، متوسط اعدام در ايران در سال ۲۰۱۱ تا کنون، دو نفر در روز بوده است، که اين کشور را در مقام دومين اعدام کننده در جهان، پس از چين، قرار می دهد.مارک والاس، سفير سابق آمريکا، و رئيس کنونی گروه موسوم به اتحاد عليه برنامه اتمی ايران می گويد بايد جلوی تهران را گرفت. او در مقاله ای در لس آنجلس تايمز نوشت جامعه بين لمللی لازم است عليه اين گونه وحشيگری ها قد علم کند و وخيم تر شدن وضعيت حقوق بشر در ايران را در سطوحی گستر تر علنی سازد.

صدای آمریکا

در انتخابات شرکت کنید یا نکنید فرقی نمی کند، هر دو سرش باخت است!

با توجه به نزدیک شدن به انتخابات مجلس، دوباره بحث کهنه ی رای بدهیم یا ندهیم شروع شد. بعد از سخنان آقای خاتمی- آن سید بی کرامت- که واکنش های بسیاری را بر انگیخت، نوبت به مسعود بهنود لندن نشین با آن اطوار مکش مرگ ما رسید. نه گذاشت و نه برداشت و خود را اصلاح طلب معرفی کرد – والله اگر نمی کرد هم از ریش سه تیغه و کراواتش معلوم بود که اهل اصلاحات است - و آماج حملات دوست و دشمن قرار گرفت. در همین هاگیر واگیر مجتبی واحدی که سخنگوی جناح اصلاح طلب بود اعلام کرد که مطلقا و به هیچ وجه و در نهایت افتخار اصلاح طلب نیست – که البته از ته ریش و لباس چرکش هم پیدا بود که با اصلاحات میانه ی خوبی ندارد- از همین رو مورد تشویق حضار قرار گرفت. بعد بنا به رسم معمول شیر تو شیر شد و طرفین موافق و مخالف به یکدیگر فحش و فضیحت بسیار دادند و بالعکس.اینجانب شخصا با پدیده ی اصلاحات میانه ای ندارم و معتقدم هزینه ی اصلاحات به دردش نمی ارزد. اگر هم مجبور به انتخاب شوم تیغ را به اپیلاسیون ترجیح می دهم اگرچه تیغ صورت خوشی ندارد و خشن است اما اپیلاسیون هم زیادی رادیکال محسوب می شود و درد هم دارد. بسیاری از ناظران سیاسی هم با من هم عقیده اند و باور دارند که دوران اصلاحات با پایان ریاست جمهوری خاتمی و سر کشیدن واجبی توسط سعید امامی به پایان رسید. در همین راستا زیباترین برداشت را عمه بلقیس در مصاحبه با روزنامه لوموند در مورد اصلاحات داشت و گفت: ننه، من مدتیه که خدا رو شکر پشم و پیلم ریخته... منو چه به اصلاحات,علی ایحالن در پاسخ به آن دسته از عزیزانی که مدام از ما می پرسند بالاخره رای بدهیم یا ندهیم باید گفت: بدهید و ندهید فرقی نمی کند! اگر شما در انتخابات شرکت کنید و حضور 60 درصدی آقای بهنود (راستی این شصت را ازکجاش در آورد؟) و حتی بیشتر (اصلا بگو 99.8%) در انتخابات داشته باشید دوستان رای شما را مثل سال 88 می دزدند ، چون تجربه ثابت کرده که تخم مرغ دزد شتر دزد می شود. تازه تخم مرغ تو این مدت جنازه دزد و وزارت خانه دزد و هزار تا کوفت دیگر هم شده است. حالا بیاید فرض کنیم که ملت انتخابات را تحریم کرد و حتی یک نفر هم رای نداد. آن ده میلیون ساندیسیان بیت رهبری رای خواهند داد و در شمارش هر رای را 4 تا می شمارند و نهایتا صدا و سیمای ملی اعلام می کند که 40 میلیون نفر با حضور حماسه ساز خود در رای گیری شرکت کردند. رهبر معظممان هم از این حضور و حماسه ی افتخار آفرین قدردانی می کند.دوز بازی کرده اید یا نه؟ ما بچگی ها زیاد بازی می کردیم. همون موقع اونهایی که باهوش تر بودند دو دوزه بازی می کردند. یعنی دست را جوری می چیدند که در مرحله پایانی دیگر مهم نبود چه جوری بازی می کنی، در هر حال بازنده بازی بودی. مدتهاست که کار ما و حکومت به این مرحله رسیده است و ملت مدام در برابر گزینه هایی قرار می گیرد که هر دو سرش باخت است. سوالاتی مثل رای دادن یا ندادن و پاسخ آن، هیچ یک راهی به سوی سعادت این ملت نمی گشاید، سهل است، اصلا توفیری نمی کند. ما مدتها قبل بازی را واگذار کردیم. از همان روز که نهاد های مدنی، احزاب، رسانه های آزاد، شوراها و نهادهای ناظر را واگذار کردیم. امروز آن طرف میز حریفی نشسته که به هیچ یک از اصول و قواعد بازی پای بند نیست. یک دستش دروغ و تقلب و نیرنگ است و دست دیگرش اسلحه. اما اگر فکر می کنید منظور من از این نوشته نا امید کردن شماست سخت در اشتباهید. سرانجام روزی گلوله های این اسلحه هم ته خواهد کشید، آن روز از سر بازی بلند خواهیم شد و این میز را واژگون می کنیم. آن روز؛ بجای دوز بازی، بازی دیگری را آغاز خواهیم کرد. بازی این بار بر مبنای آگاهی، دموکراسی و عدالت خواهد بود. بگو ایشالله!
نسوان مطلقه معلقه 

پدر حسین رونقی: پسرم در حال مرگ تدریجی است

احمد رونقی ملکی پدر حسین با ابراز نگرانی از وضعیت جسمی پسرش می‌گوید: «حسین حالش وخیم است و پزشکان کتباً به مقامات قضایی و مسئولان زندان نوشته‌اند که باید در خانه استراحت کند. اما مسئولان مخالفت می‌کنند.»حسین رونقی ملکی وبلاگ‌نویس ۲۵ ساله‌ و زندانی سیاسی که باید ۱۵ سال در زندان بماند، در حالی که یک کلیه‌ش را از دست داده و کلیه دیگرش نیز ۸۰ درصد فعال است و سنگی هم در کیسه صفرا دارد، از مرخصی و تماس تلفنی محروم است.پدر حسین در گفتگو با دویچه ووله گفته است که روز چهارشنبه ۱۵ تیرماه در راه تهران به تبریز بوده که خانواده‌اش با او تماس می‌گیرند و می‌گویند یک نفر از زندان اوین تلفن کرده و گفته حسین دچار تشنج شده است.آقای رونقی بلافاصله به سمت تهران باز می‌گردد و مستقیم به اوین می‌رود. او می‌گوید: «دیروز که شنیدم، بلافاصله رفتم زندان. هرچه قدر التماس کردم که او را برسانید بیمارستان، گفتند مریض نیست و در حمام است و در بند است. گفتم حداقل اجازه بدهید با مادرش تماس بگیرد، گوش ندادند. من مسئولین قضایی دادستانی را در جریان گذاشتم که وضعیت فرزند من وخیم است و اگر چنین باشد، جانش را از دست می‌دهد. من تقاضای کمک دارم و تقاضا دارم که به این موضوع رسیدگی شود. من به استحضار مسئولین قضایی هم رساندم. پسرم الان وضعش خیلی وخیم است و اگر توجه نشود، جانش را از دست می‌دهد».آقای رونقی تاکید می‌کند که پسرش هیچگونه بیماری قبلی نداشته و کلیه‌هایش سالم بوده است و تنها در اثر شکنجه و ماندن در سلول انفرادی به این بیماری‌ها مبتلا شده است.او با تکرار چند باره اسامی مسئولان پرونده پسرش، تاکید می‌کند که این افراد مانع آزادی وی می‌شوند و قصد دارند او را آنقدر در زندان و در شرایط سخت نگه دارند تا جانش را از دست بدهد.احمد رونقی ملکی می‌گوید: «از رئیس قوه قضائیه و از رهبر جمهوری اسلامی می‌پرسم آیا سزای یک زندانی این است که به اراده‌ی مسئولین پرونده‌اش جانش را از دست بدهد؟»خیلی‌ها حسین رونقی را هنوز هم با نام "بابک خرمدین" می شناسند. برای بعضی دیگر هم او همان "ایران پروکسی" است که گفته می‌شود فعال‌ترین گروه در زمینه ساخت نرم‌افزارهای فیلترشکن بود.   منبع: دویچه ووله