۱۳۹۲ مرداد ۱۹, شنبه

دموكراسي و آزادي هدف جوانان ايران زمين

از سال۱۳۵۷ و بعد از انقلاب اسلامی، ایرانیان از نظرفرهنگی و اجتماعی، خودرا از تغییرات وتحولات فکری در جهان آزاد دور کشیده اند. سانسور، تفتیش درعقاید، گفتار، نوشتار و رفتار، سَرزِندگی و نیروی آفرینش و کنجکاوی سالم را در ایرانیان کشته است.سخنان و تلقینات کاذبِ حکومت اسلامی و استبداد در مسائل فرهنگی و اجتماعی، آنچنان ریشه های قدیمی خودرا قوی کرده است که سالها طول خواهد کشید که یک فضای سالم اجتماعی بازشود، حتی اگردولت ایران دریک ساعت آینده لاییک (سکولار) شود.دراین سی وچند سال گذشته، بحث سیاسی به دو قطب متضاد – هر دو ویران کننده – کشیده شده است. گروهی از ایرانیان به اسلام و خرافات مذهبی آخوندی روی آورده اند وحقیقت زندگی در دنیای کنونی را با ریا و دورویی که خاص تمام خَرمقدس های ادیان مختلف است، منکر میشوند.گروه دیگری نفرتشان از اسلام بازی آنقدر کورشان کرده است که فقط آنچه که قبل از اسلام در ایران زمین بوده برایشان قابل تقدس است. در وسط این دو قطب متضاد، اکثریت شهروندان ایرانی در هر کجای جهان، چه در ایران و چه در خارج، پریشان و بی اراده و بدون هیچ رویای سازنده برای کشورشان گلیم خودشان را از آب میکشند.در ایران دستبوسی آخوند رایج است و در خارج ابهام در هدف برای آبادی کشور وعدم اعتماد بدیگر شهروند ایرانی، بیداد میکند. بحث دموکراسی، آزادی بیان، عدالت، و حقوق بشر یک وسواس برای ایرانیان شده است.گرچه که صحبت از این مطالب بسیار رایج است، کمتر کسی به محتوا ومعنای این کلمات آگاه است. دموکراسی و آزادی بیان را از بازار نمیتوان خرید. دموکراسی و آزادی بیان را با استبداد نمیتوان به مردم تحمیل کرد. رسیدن به دموکراسی و آزادی بیان زحمت دارد، راهی سخت و طاقت فرساست.از همه مهمتربنیادِ دموکراسی و آزادی بیان برمبنای اراده، مسئولیت مشترک، پشتکار و اعتماد به نفس خود و به دیگران ریخته میشود. درحال حاظر ایرانیان از این خصوصیات دور افتاده اند.

نويسنده: پدرام طنازی


هیچ نظری موجود نیست:

دین‌ گُریزی مردم و رویکرد دینی خانم وسمقی

حکومتهای دینی در تمام ابعاد و شعبه های خود، ساخته ذهنیت واپسگرا و متحجرین است و رژیم ایران نیز برخلاف دعاوی رهبران آن رژیمی مرتجع است که چهر...